ฉัน...ไม่อยากลืมตาเลย ไม่อยากรับรู้ความเป็นจริงอะไรทั้งนั้น แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป ถึงจะอยากหนีแค่ไหน ความจริงก็คือว่าความจริง ฉันหนีมันตลอดไปไม่ได้
“พี่เวกัส”
“ดาวเป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม”
ตอนนี้น้ำตาฉันมันไม่มีให้ไหลแล้วล่ะ ในใจฉันมันว่างเปล่าไปหมด
“พี่เทวาล่ะ เขาเป็นยังไงบ้าง”
“หมอนั่นออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว แต่ยังไม่ฟื้นเลย”
“ฉันอยากไปหาเขา พี่พาไปได้ไหม”
“ได้สิ”
พยาบาลเอาวีลแชร์มาให้ พี่เวกัสช่วยพยุงฉันไปที่วีลแชร์ก่อนจะเข็นไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ หน้าห้องมีแม่พี่เทวากับผู้ชายอีกคนที่น่าจะเป็นพ่อเขา ทั้งสองเพิ่งออกมาจากในห้อง ฉันยกมือไหว้ทั้งสองท่านอย่างนอบน้อม
“หนูดาวเป็นไงบ้างลูก แม่เสียใจด้วยนะ”
“ขอบคุณค่ะ หนูไม่เป็นไร”
ฉันกลั้นน้ำตาที่ทำท่าจะไหลไว้ กล่าวขอบคุณท่านแล้วขอตัวเข้าไปหาเขา หมอบอกว่าให้เยี่ยมได้แค่แปบเดียวเท่านั้น เพราะอาการของเขาน่าเป็นห่วงมาก
สายอะไรต่อมิอะไรต่อเต
