“ไม่พูดเรื่องนี้แล้วค่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่า”
พูดจบพิกุลก็วิ่งหายเข้าครัวไปเลย พิมกับเร็นได้แต่หัวเราะตามหลังไป
“ลูกคนนี้นี่ เหมือนม้าดีดกะโหลกไม่ผิด เปลี่ยนใจยังทันนะเร็น”
ท่านหันมาพูดกับเร็นที่นั่งมองตามหลังหญิงสาว เขายิ้มพร้อมกับยืนยันคำเดิม
“คนนี้ล่ะครับ น่ารักดี”
“งั้นแม่ฝากน้องด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด”
เร็นผ่านด่านแม่ของเธอได้ด้วยความง่ายดาย ที่พิมยอมก็เพราะเห็นความจริงใจของเขาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี่ล่ะ
“อีกเรื่องที่ผมอยากบอกคือ ผมอยากให้แม่ย้ายออกไปจากที่นี่ครับ ผมมีบ้านอยู่ อยากให้ไปอยู่ด้วยกัน”
เขาเรียนท่านไปตามที่ตัวเองคิด อาการป่วยของท่าน ถ้าได้เปลี่ยนสถานที่อยู่อาศัยก็คงดีขึ้นไม่มากก็น้อย
“แม่น่ะ ไม่มีปัญหาหรอก แต่ที่บ้านเราจะไม่ว่าเอาเหรอ”
“ไม่หรอกครับ พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่เล็ก ๆ แล้ว ผมอยู่คนเดียวมาตลอดครับ”
เรื่องนี้เขาไม่เคยเล่าให้แม่ของพิกุ
