นี่มันกี่วันแล้วที่ถูกขังอยู่ที่นี่? 1 วัน? 3 วัน? หรือ 1 สัปดาห์? ในห้องแคบ ๆ นี่นอกจากเสียงโซ่กับความมืดที่ปกคลุมแทบจะตลอดเวลาแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่พอจะระบุเวลาได้เลย
“ทานข้าวครับคุณดาว”
เสียงเรียกที่คุ้นเคยเรียกขึ้น พร้อมกับอาหารที่ถูกส่งเข้ามาผ่านช่องเล็ก ๆ ด้านล่างประตู ฉันมองมันแล้วเบือนหน้าหนี ไม่อยากแม้แต่จะกินอะไรเลย
ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ถูกขังอยู่ที่นี่ไม่ได้ก้าวขาออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาจะทำได้ถึงขนาดนี้ ล่ามโซ่ลูกสาวขังไว้ในห้องที่ไร้ซึ่งทางหนี เป็นการกระทำที่น่ารังเกียจสิ้นดี
“เอาออกไปซะ”
ฉันบอกคนที่อยู่หน้าประตู แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เขาเป็นคนที่เอาอาหารมาให้ทุกวัน
ส่วนพ่อ ตั้งแต่เอาฉันมาขัง เขาแวะมาแค่ 3 ครั้งเท่านั้น ครั้งแรกมาสั่งให้เฝ้าฉันให้ดี ครั้งที่สอง มาพูดเรื่องที่จะให้ฉันแต่งงาน พร่ำเพ้อบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ส่วนครั้งที่สาม....
“ยังไม่เลิกพ
