"อะอ้าว! นึกว่าใคร ที่แท้ก็ต้นเตยนี่เอง มาทำอะไรที่นี่ล่ะ อย่าบอกนะว่ามาอ่านหนังสือ"
ฉันไม่ได้สนใจฟังคำกระแนะกระแหนที่ยัยซัมเมอร์พูดเท่าไหร่ เพราะมัวแต่มองหน้าคีตะ ซึ่งเขาไม่แม้แต่จะหันมามองฉันเลยสักนิด และไม่แม้แต่ขยับตัวเมื่อเธอเลื่อนมือขึ้นไปเกาะแขนเขาเอาไว้ อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
"เราไปกันเถอะต้นเตย เธอบอกว่าคอแห้งมากนี่นา"
ต้นน้ำสะกิดแล้วพาฉันออกมาจากตรงนั้น แต่ยัยนั่นก็ยังร้องตามหลังมา
"แหม ดูแลกันดีขนาดนี้ พวกเธอสองคนกำลังคบกันอยู่เหรอ"
"ถ้าใช่แล้วจะทำไมเหรอ"
ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น ฉันหันกลับไปหาสองคนนั้นพร้อมด้วยรอยยิ้ม แต่ข้างในกลับกำลังร้องไห้เมื่อเห็นแววตาเฉยเมยของคีตะ
"ก็ไม่ทำไมหรอก ถ้าคบกันจริงเราสองคนก็ยินดีด้วย เป็นข่าวดีชะมัดเลยว่าไหมคีตะ"
ยัยซัมเมอร์เกาะแขนคีตะแน่น ทั้งยังช้อนสายตาหวานหยาดเยิ้มขึ้นไปมองหน้าเขาด้วย ฉันนี่แทบอยากจะโผเข้าไปกระชากทั้งสองคนอ
