สัปดาห์ต่อมา...
ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันกับคีตะแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน อยู่โรงเรียนก็ไม่พูดไม่คุยกัน ที่บ้านก็สวนกันไปสวนกันมา เขาหลบหน้าฉันบ้าง ฉันเองก็หลบหน้าเขาบ้าง
วันนี้ก็เช่นกันที่น้าเพิ่มมาส่ง พอลงจากรถปุ๊บก็เห็นคีตะกับยัยซัมเมอร์ยืนคุยกันอยู่หน้าประตูโรงเรียนปั๊บ
เห็นเช่นนั้นฉันก็รีบก้าวฉับๆ ก้มหน้าก้มตาเข้าไปในโรงเรียนทันที แต่แล้วเสียงของยัยซัมเมอร์ก็ทำให้ฉันชะงัก
"คีตะ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนไปบ้านฉันนะ พ่อกับแม่บอกว่าอยากรู้จักนาย ไหนๆ เราก็เป็นแฟนกันแล้ว ฉันเองก็อยากไปบ้านนายเหมือนกัน แต่วันนี้ไปกินข้าวเย็นบ้านฉันก่อนนะ"
ฉันหันกลับไปมองสองคนนั้น คีตะมีสีหน้าลำบากใจและดูลังเล แต่สุดท้ายก็...
"ได้สิ"
ได้สิงั้นเหรอ? หึ เขาก็เห็นว่าฉันยืนมองอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะรักษาน้ำใจกันเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยเดินหนีออกมาดีกว่ายืนมองเขารักกันให้ตัวเองปวดใจไปมากกว่านี้
ช่วงพักเที่ยง น้
