ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน พอลืมตาขึ้นก็เห็นทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่รอบเตียง
"ต้นเตย! ในที่สุดหนูก็ตื่น โล่งอกไปที"
เสียงของคุณป้าดารินดังขึ้นเป็นคนแรก แค่คืนเดียวที่ฉันเข้าโรงพยาบาล ใบหน้าของท่านก็ดูซูบซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ท่านคงจะเป็นห่วงฉันมากสินะ
ขอโทษนะคะคุณป้า ที่ทำให้ต้องเป็นห่วงแบบนี้
"เป็นยังไงบ้างต้นเตย ปวดหัวหรือปวดเมื่อยเนื้อตัวตรงไหนไหม เมื่อคืนหนูไข้สูงทั้งคืนเลยรู้ตัวรึเปล่า แล้วทำไมถึงไปนั่งตากฝนอยู่ที่หน้าบ้านแบบนั้น นี่ถ้าหากว่าน้ากลับช้ากว่านั้น ป่านนี้เราจะเป็นยังไง คิดบ้างไหม ดูสิว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงเราและร้อนใจกันขนาดไหน..."
น้าพิมพ์ร่ายยาวด้วยสีหน้าเป็นกังวล ฉันฟังแล้วได้แต่ไล่สายตามองคนนั้นทีคนนี้ที แล้วก็เห็นต้นน้ำกับผู้หญิงคนนั้นที่เป็นแม่ของเขายืนอยู่ข้างเตียงด้วย ฉันรีบเลื่อนสายตาหนีแล้วมองหาใครบางคนแทน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา
"แกเพิ่งตื่น อย่
