[[ ต้นเตย ]]
ฉันวิ่งและเดินมาไกลแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่พอรู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองมาโผล่ที่หน้าบ้านของคุณน้าแล้ว
เวลานี้พวกท่านคงจะอยู่ที่ทำงานกันหมด ฉันไม่อยากโทร.ไปรบกวนเวลางานของท่าน แต่ก็มีคำถามมากมายที่อยากจะถาม เลยมองหาที่ร่มๆ เพื่อหลบแดดและนั่งรอ เพราะไม่มีกุญแจเปิดประตูเข้าไปรอข้างใน
แต่พอนั่งไปประมาณครึ่งชั่วโมง แสงแดดเปรี้ยงๆ ก็ถูกบดบังด้วยกลุ่มเมฆสีดำทะมึนน่ากลัว ลมเย็นๆ เริ่มพัดมาและแรงขึ้นเรื่อยๆ
สักพักฝนก็เริ่มลงเม็ดและตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา น้ำฝนที่ตอนแรกก็เย็นดีอยู่หรอก แต่นานเข้าก็เริ่มจะหนาวจนฟันฉันกระทบกันกึกๆ
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ปวดหัวจนแทบระเบิด หนาวก็หนาว ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เปลือกตาก็หนักอึ้งพร้อมจะปิดลงได้ตลอดเวลา
และในที่สุดฉันก็ฝืนต่อไปไม่ไหว เปลือกตาปิดลงแล้วก็ไม่รับรู้อ
