ครืด...ครืด...
ฉันกำลังจะเข้านอนหลังจากปิดไฟเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงก็สั่นและมีแสงสว่างวาบขึ้นมา
ข้อความจากคีตะนั่นเอง เขาส่งมาว่า...
-พรุ่งนี้อย่าลืมนะว่าเรามีนัดกัน-
ใครจะไปลืม ในเมื่อวันนี้เขาย้ำเป็นสิบๆ รอบแล้ว
พรุ่งนี้ฉันกับคีตะนัดแนะกันว่าจะออกไปเดทกันเพราะเป็นวันหยุด แต่ก็คงจะเที่ยวกันใกล้ๆ บ้านนี่แหละ ขี้เกียจไปไกล
-รู้แล้วน่า นายย้ำหลายรอบแล้ว ฉันไม่ได้ความจำสั้นขนาดนั้นนะ-
ฉันส่งข้อความกลับไป
-จำได้ก็ดี ว่าแต่เธอคิดถึงฉันรึเปล่า-
อะไรของเขา ก็เพิ่งจะแยกกันเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาคิดถึงฉันอีกแล้วเหรอ
-คิด...หรือไม่คิดดีนะ-
แกล้งเขาเล่นสักหน่อยแล้วกัน
-ตอบดีๆ ไม่งั้นฉันปีนระเบียงไปถามต่อหน้าเลยนะ-
เอากับเขาสิ ทำตัวเป็นพ่อหนุ่มคลั่งรักไปได้ บางทีฉันก็คิดนะว่าชอบคีตะคนเก่ามากกว่า อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกอึดอัดใจเหมือนตอนนี้
นั่นเป็นเพราะว่าตอนนี้ ยังไม่มีใคร
