ยัยตัวต้นเรื่องฟุบหน้ากับโต๊ะไม่สนใจผมสักนิด คิดแล้วก็โมโหเลยตบผัวะลงกับโต๊ะ ทำเอาเธอตกใจสะดุ้งสุดแรงรีบดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงทันที
ต้นเตยค่อยๆ หันมามอง ผมพอหันไปมองบ้างก็สะบัดหน้าหนีไปทางหน้าต่างแทน
เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกต้นเตย หึหึ
แต่เธอเกลียดขี้หน้าผมขนาดนั้นเลยเหรอ ซ้ำยังไปบอกคนอื่นอีก
"เกลียดขี้หน้าฉันมากนักรึไง เกลียดอย่างเดียวไม่พอยังมีหน้าไปเล่าให้คนอื่นฟังอีก"
ผมพยายามสะกดกลั้นอารมณ์สุดกำลัง เธอคิดว่าผมตายด้าน เย็นชาไร้ความรู้สึกขนาดนั้นเลยเหรอ ที่จะได้ไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของเธอ
"ก็...ฉัน...เอ่อ...ฉะ...ฉัน..."
"ทำไม ทีนี้ติดอ่างขึ้นมาเลยเหรอ ทีพูดกับคนอื่นล่ะคล่องปรื๋อ ใช่ซี้ ฉันมันเป็นคนที่เธอเกลียดขี้หน้านี่นา"
มันเจ็บนะที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็กลายเป็นคนไม่ดีในสายตาของเธอตลอดเวลา
จากนั้นคุณครูที่สอนวิชาแรกก็ก้าวเข้ามาในห้อง สั่งงานสองสามอย่างก็กลับออกไป
แล้วยัยหัวหน้าห้องก็เ
