วันต่อมา ผมกับต้นเตยเดินไปโรงเรียนด้วยกันตามปกติ แล้วก็ทะเลาะกันตามปกติเช่นกัน
หากวันไหนไม่ได้หาเรื่องชวนทะเลาะ รู้สึกว่าชีวิตมันขาดสีสันยังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นเธอทำหน้างอไม่พอใจก็ยิ่งมีความสุข
ผมรีบเดินให้ถึงโรงเรียนก่อนต้นเตย เพราะเธอไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าเรามาด้วยกัน และที่สำคัญคือเธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราอยู่บ้านหลังเดียวกัน จะปิดไปทำไมก็ไม่รู้
โอ๊ะ! นั่นไง เธอมาถึงแล้ว ขาสั้นๆ ก็เดินช้าแบบนี้แหละ ขาสั้นแบบนี้ไงผมชอบเรียกเธอว่ายัยเตี้ย แต่ไม่ได้มีเจตนาจะบูลลี่อะไรนะ แค่มองว่าเรียกแบบนี้มันน่ารักและไม่เหมือนใครดี
ผมเฝ้าดูต้นเตยอยู่หลังพุ่มไม้ตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาในโรงเรียน จนกระทั่งเห็นเธอกำลังจะเดินไปทางอาคารเรียนเพื่อเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งเข้าไปดักทางเอาไว้
ไอ้เด็กใหม่ที่ชื่อต้นน้ำนี่นา เห็นจอมทัพบอกว่าเพิ่งย้ายมาใหม่แต่สาวๆ ในห้องกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
มันรู้จักต
