ก่อนจะเดินทางสองวัน ผมต้องเข้าโรงพยาบาลด่วน หมอบอกว่าเป็นไข้เลือดออกต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลจนกว่าจะหาย
"ผมไม่ได้ไปเมืองไทยกับคุณน้าแล้ว ฝากของขวัญวันเกิดให้ต้นเตยด้วยนะครับ"
ผมทำได้แค่ฝากของขวัญวันเกิดที่ตั้งใจว่าจะเอาไปให้ต้นเตยด้วยตัวเอง ให้คุณน้านำไปให้เธอแทน
"ได้สิ น้าจะส่งให้ต้นเตยถึงมือเลย ส่วนเราก็หายไวๆ นะหลานชาย"
"ครับคุณน้า"
แต่ทว่า ทั้งคุณน้าและของขวัญก็ไปไม่ถึงต้นเตย เพราะขณะที่ผมกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียงคนไข้ ก็ได้ยินเสียงคุณแม่คุยโทรศัพท์ น้ำเสียงฟังดูตกใจและหวาดกลัว
ตอนเช้าคุณยายมาหาที่โรงพยาบาล ท่านรีบเข้ามากอดคุณแม่แล้วร้องไห้
"คุณยายกับคุณแม่ร้องไห้ทำไมเหรอครับ"
ผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรพยายามจะลุกขึ้นนั่ง คุณยายกับคุณแม่เห็นก็รีบเข้ามาช่วย และกอดผมไว้ทั้งคู่
หรือว่าพวกท่านเป็นห่วงและกังวลว่าผมจะอาการหนัก
"แม่ครับ คุณยายครับ อย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมไม่ได้เป็นอะ
