"คุณตาโกรธต้นเตยมาก คิดว่าเธอเป็นต้นเหตุให้ทำให้คุณน้าและน้าสะใภ้ต้องจากไป เลยสั่งห้ามทุกคนไม่ให้พาต้นเตยมาอยู่ด้วยกันที่นี่ ถึงคุณยายจะพูดยังไงแต่คุณตาก็ไม่ยอมใจอ่อน แม่เองก็ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้มาตลอดแปดปี"
"แต่ผมได้ยินคุณตาละเมอหาต้นเตยแทบทุกคืนเลยนะครับ"
"ใช่จ้ะ ตอนหลังคุณตารู้ตัวว่าทำรุนแรงเกินไปและรู้สึกผิดมาตลอด ตอนนี้ท่านอยากเจอต้นเตย และแม่คิดว่าถ้าหากเธอยอมมา บางทีคุณตาอาจจะยอมรับการรักษาก็ได้ แต่มันคงไม่ง่ายนัก"
"ผมจะไปหาเธอเองครับ ผมจะทำให้เธอยอมมาหาคุณตาให้ได้"
ผมสงสารคุณตา เวลาเห็นท่านร้องไห้ก็อดสะเทือนใจไม่ได้ และคืนนั้นคุณตาก็เรียกผมเข้าไปหา
"ต้นน้ำเอ๊ย..."
"ครับตา"
"เข้ามาใกล้ๆ ซิ มาให้ตาดูหน่อย"
ผมไม่เข้าใจว่าคุณตาจะดูอะไร แต่ก็ขยับเข้าไปหาท่านอย่างไม่รีรอ
"อืมๆ คล้ายกันมากจริงๆ"
คุณตาว่าเสียงสั่นเครือ มือไม้ก็สั่นไปหมดเช่นกัน
"คล้ายอะไรเหรอครั
