แต่แล้วพอถึงคาบชมรมผมก็แปลกใจอย่างหนักเมื่อเห็นต้นเตย เพราะเธอเคยบอกว่าไม่มีทางเข้าชมรมบาสเกตบอลเด็ดขาด แต่ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้มีเวลาอยู่ใกล้เธอมากขึ้น
ชั่วโมงแรกก็ไม่มีอะไรมาก คุณครูพูดจบก็สั่งให้แยกย้ายกันได้
ต้นเตยยืนคุยอยู่กับฟ้าใสเพื่อนสนิทของเธอ และยังเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมด้วย แต่แล้วก็เห็นเธอถูกจอมทัพผลัก ผมเลยรีบวิ่งเข้าไป
"นายผลักต้นเตยทำไม!"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!"
ต้นเตยรีบออกตัวแทนทันที
"ไม่ใช่อะไร ก็เห็นอยู่ว่าเขาผลักเธอ ทำไมต้องปกป้องคนที่รังแกตัวเองด้วย"
เธอตัวเล็กนิดเดียวเอง ถูกผลักแรงขนาดนั้นคงจะเจ็บน่าดู
"ไม่ได้ปกป้อง แต่เมื่อกี้เราแค่พูดกันเล่น แหย่กันเล่นเป็นปกติของพวกเราอยู่แล้ว ฉันกับจอมทัพเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนม.ต้นแล้ว เขาไม่มีทางรังแกฉันแน่นอน นายน่ะคิดมากไปแล้ว"
"ใช่ คิดมากไปจริงๆ นายน่ะ พวกเราเป็นเพื่อนที่รักและสนิทกันมาก ถ้าจอมทัพรังแกต้นเตย ฉันนี่
