แก้วกานดาหันหลังกลับเดินเข้าบ้าน วันนี้หัวใจเธอเข้มแข็งขึ้นมาก ถึงแม้รู้ตัวดีว่าไม่สามารถลืมผู้ชายคนนั้นได้ แต่เธอจะไม่มีวันเปิดโอกาสให้เขากลับเข้ามาในชีวิตเธออีก ที่ผ่านมาเธอเจ็บปวดมามากพอแล้ว และคนที่เจ็บปวดมากกว่าก็คือพ่อกับแม่ เธอจะไม่ยอมให้ท่านทั้งสองต้องมาเสียใจเพราะเธออีกเด็ดขาด
“ลิน ถึงไหนแล้ว” ผู้โดยสารระกับวีไอพีเริ่มงอแง ทำเสียงงุ้งงิ้งราวกับป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย นลินตวัดหางตามองแวบเดียว
“เป็นอะไรมากมายไหมวิน เพิ่งขับรถออกจากร้านยายฝ้ายมาไม่ถึงสิบนาทีจะถึงไหนกันเชียว นอนหลับไปเลยนะ” น้ำเสียงประชดเล็กน้อยทำให้คนฟังเพิ่มแอคติ้งในการออดอ้อน
“วินปวดหัวมาก แวะนอนพักก่อนได้ไหม”
“อะไรนะ” นลินถามกลับเร็วเสียงสูง
“ก็อาการปวดหัวแบบนี้ถ้าไม่ได้รับการพักผ่อนทันที แล้วยังนั่งรถอยู่อย่างนี้ วินว่าพรุ่งนี้วินคงไปประชุมไม่ได้ แวะนอนพักก่อนเถอะลิน”
“ไม่ได้! แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่อยู่บ้า
