“ลินไม่ชอบวินบ้างเลยหรือ” คนถูกถามก้มหน้าตอบเบาๆ
“ก็รู้สึกชินแล้วที่จะมีวินมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แล้วก็หายหน้าไปนานๆโดยไม่รู้สาเหตุ แล้ววันดีคืนดีก็โผล่หน้ากลับมาให้เห็น” ตอบเสร็จนลินก็ถอนหายใจแรงอีกครั้ง ก่อนจะคิดอะไรบางอย่างได้ จึงรีบพูดต่อเร็วปรื๋อ
“อันนี้ตอบตรงคำถามแล้ว ไม่ต้องมาลงโทษเลยนะ” ใบหน้างามแหงนเงยมองหน้าเจ้าของตักที่เธอนั่งทับอยู่ แล้วเธอก็ได้เจอกับรอยยิ้มกว้าง
“ถ้าต่อไปวินจะไม่หายหน้าไปไหนแล้ว แต่จะขออยู่ใกล้ๆ ให้เราคุ้นเคยกันมากขึ้นล่ะ ลินจะให้โอกาสวินได้ไหม” นลินสบตาคมเข้มที่ฉายแววจริงใจอย่างไม่ปิดบัง
“เอ่อ...ขอคิดดูก่อนได้ไหม”
“ห้าสี่สามสองหนึ่ง หมดเวลาคิด...ตอบมา ไม่งั้นจะโดนลงโทษ”
“โห...วิน ไม่ให้โอกาสลินได้คิดเลยอะ” น้ำเสียงที่ฟังดูก็เดาได้ว่าคน
พูดขัดใจยิ่งนัก ใบหน้าของนายแพทย์ชัยชนะโน้มลงมาใกล้ นลินจึงใช้มือยันคางสากของเขาไว้
“โอเคๆ ให้โอกาสวิน พอใจหรือยัง”
“พอ
