“มีอะไรหรือเปล่าคะ” แก้วกานดาในชุดเสื้อยืดสีชมพูกางเกงเอี๊ยมยีนส์สีอ่อนเดินตามมารดาไปด้วยความสงสัย หากแต่เธอก็ยังคงย่ำเท้าไปตามทางพร้อมกับมารดา
“มายืนตรงนี้สิฝ้าย” ธาดายืนรอลูกสาวอยู่ริมรั้วไม้เตี้ยๆตรงสุดเขตที่ดินของบ้าน แก้วกานดาหันมาสบตามารดา กานต์แก้วพยักหน้ายิ้มๆ
“อะไรกันคะคุณพ่อ คุณแม่ มีลับลมคมในอะไรกันหรือเปล่า” แก้วกานดาถามยิ้มๆแล้วเดินไปยืนเคียงข้างบิดา ธาดาจับบ่าบอบบางของลูกสาวหันหน้าไปทางเนินเตี้ยๆบริเวณกว้าง มือใหญ่ชี้นิ้วไล่ไปเป็นวงกว้าง
“จากตรงนี้ถึงตรงโน้น มันเป็นของเราแล้วนะ” แก้วกานดาหันกลับมามองหน้าบิดาอย่างแปลกใจ ธาดายีศีรษะลูกสาวเบาๆ
“ป้าชบาแกเอาที่แปลงนี้มาเสนอให้พ่อเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว แกจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับลูกสาว ก็เลยอยากขายให้คนกันเอง อีกอย่างที่แปลงนี้มันไม่มีทางออกติดถนนเพราะติดที่ของเรา พ่อเห็นว่าราคาพอสู้ได้ก็เลยอยากซื้อเก็บไว้ให้ฝ้ายกับหลาน เห็นฝ้า
