“ลาเต้เย็นหนึ่ง คาปูหวานน้อยหนึ่ง แล้วก็เค้กลูกตาลสองชิ้น โต๊ะไม้ที่สองด้านนอกนะจ๊ะ” แก้วกานดารับออเดอร์มาจากลูกค้า แล้วกลับเข้ามาสั่งลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ชงกาแฟ
“พี่ฝ้ายคะ...ลูกค้ามาอีกรายแล้วค่ะ ให้หนูออกไปรับออเดอร์ให้ไหมคะ” ลูกน้องเป็นห่วงเจ้าของร้านที่ตั้งครรภ์ แต่กลับเดินไปเดินมาทำโน่นนี่ราวกับว่าเป็นผู้หญิงทั่วไปที่ไม่ได้มีอีกชีวิตหนึ่งอยู่ในท้อง แก้วกานดายิ้มหวานให้ลูกน้อง
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่ฝ้ายไปรับลูกค้าเอง” หญิงสาวเปิดประตูกระจกเดินตรงไปยังโต๊ะไม้ริมสุด ลูกค้ารายใหม่นั่งหันหลังให้เธอ ทำไมรูปร่างสูงใหญ่แผ่นหลังกว้าง และทรงผมซอยเรียบร้อยเข้ารูปกับศีรษะทุยถึงดูคุ้นตานักนะ เท้าเล็กหยุดอยู่ใกล้กับโต๊ะไม้กลม แก้วกานดาฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงใสกังวาน
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”
ใบหน้าหล่อเข้มหันกลับมาเงยหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้มยินดี แก้วกานดาตาเบิกโพลง รอยยิ้มกว้
