“อย่างเดียวที่จะทำให้ฉันมีความสุขได้คือ การที่ไม่มีคุณมาวุ่นวายในชีวิตฉันอีก ฉันขอบอกคุณอีกครั้งว่า ฉันยกโทษให้คุณแล้ว ได้โปรดเถอะคุณรบ ได้โปรดออกจากชีวิตฉันไป...” แก้วกานดาสะบัดมือออกจากการเกาะกุม แล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว เธอต้องรีบหนีไปจากตรงนี้ก่อน เพราะหัวใจเธออ่อนแอนัก มันอ่อนแอจนน่ากลัวว่าจะให้อภัยคนที่เคยทำร้ายมัน โดยที่เขายังไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่สาสม
นักรบไม่รู้จะเรียกรั้งหญิงสาวไว้อย่างไร เขาได้แต่ก้มหน้ามองพื้นดินด้วยหัวใจเต้นแรง ไหล่กว้างลู่ลงอย่างคนอ่อนแรง ร่างใหญ่ไหวสะท้านจากแรงสะอื้นที่ตีตื้นออกมาจากหัวใจ ขอบตาร้อนผ่าวรับรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆที่รินออกจากตา ทำไมมันถึงเจ็บปวดนักนะ เจ็บปวดจนแทบขาดใจ เขาจะต้องสูญเสียแก้วกานดาไปจริงๆหรือ แล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจกำลังเดินหนีเขาไป ไม่มีโอกาสสำหรับเขาแล้วใช่ไหม ตอนนี้เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะลุกขึ้นวิ่งตา
