“เอ่อ...พี่ณตไปไหนหรือคะ ทำไมไม่มารับฝ้ายเอง” แก้วกานดาเอ่ยถามเมื่อรถแล่นมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว คนขับรถใส่หมวกแก๊ป แว่นตาดำและใส่ผ้าปิดจมูกกันฝุ่น ทำให้เธอเห็นใบหน้าเขาไม่ชัดเท่าไร หากแต่รูปร่างและท่าทางเขาเธอดูคุ้นตานัก
“แคกๆ...คุณณตติดธุระครับ” น้ำเสียงที่ฟังเหมือนดัดนั้นทำให้แก้วกานดาขมวดคิ้วมุ่น แต่เธอก็เลือกที่จะพยักหน้ารับทราบ แล้วมองตรงไปข้างหน้าแทน ประณตคงจะติดธุระจริงๆ แต่เขาก็ยังรักษาคำพูดส่งคนมารับเธอ น่านับถือน้ำใจจริงๆ
ณ ไร่องุ่นปรานี
บ้านไม้หลังใหญ่ตั้งอยู่บนเนินกลางไร่องุ่นหลายร้อยไร่ หน้าบ้านมีชุดเก้าอี้ไม้รับแขก หญิงสูงวัยนั่งรอแก้วกานดาอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณป้า” แก้วกานดายกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าด้วยรอยยิ้มหวาน ปรานีรับไหว้อย่างยินดี
“สวัสดีจ้ะหนูฝ้าย ไม่เจอตั้งนาน...โตเป็นสาวแล้ว แล้วพ่อกับแม่เราสบายดีไหม ป้าว่าจะแวะไปเยี่ยมที่บ้านก็ยังไม่ว่างสักที”
“คุณแม่กับพ่อสบ
