บทที่ 4 วันปฐมนิเทศ

1548 คำ

หลายวันต่อมา เวลาตีห้า น้ำขิงตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม เธอรีบไปยังห้องผู้ป่วยของลุงมีนัท ช่วยพยาบาลเปลี่ยนแพมเพิร์สและจัดท่านอนให้ลุงอย่างชำนาญราวกับทำสิ่งนี้มาทั้งชีวิต “พี่พยาบาลคะ ตอนกลางคืนคุณลุงนอนไม่ค่อยหลับค่ะ ฝากช่วยดูแลด้วยนะคะ” น้ำขิงย้ำเสียงเบา พยาบาลพยักหน้า “ได้ค่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะดูให้ใกล้ชิดขึ้นนะคะ” พอพยาบาลออกไป ห้องก็กลับมาเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรดังแผ่ว ๆ น้ำขิงเดินไปนั่งข้างเตียง จับมืออุ่น ๆ ของลุงเบา ๆ แต่มือนั้นกลับเอื้อมมาลูบหัวเธอแทน “น้ำขิงลูก… หลายวันมานี้ หนูอยู่กับลุงมากขึ้นนะ มีอะไรหรือเปล่า ที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง” คนตัวเล็กชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนยิ้มบาง ๆ ซึ่งเป็นยิ้มที่พยายามปิดบังทุกความหนักในใจ “อ๋อ หนูแค่อยากดูแลลุงให้มากขึ้นค่ะ อีกอย่าง…วันนี้ปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ หนูเลยตั้งใจทำตัวให้ว่างไว้ค่ะ อย่าลืมนะคะ หนูสอบติดมหาลัยดังเชียวนะ มหาลัยเดียวกับแม่มีนาเลย” ลุงมีนัทหัวเราะในลำคอเบา ๆ “จ้า… ลุงขอให้หนูประสบความสำเร็จนะลูก เรียนเก่ง ๆ ถ้าไม่ว่าง…ก็ไม่ต้องมาหาลุงก็ได้” น้ำขิงส่ายหน้ารัว ๆ ทันที ดวงตาฉายแววจริงจังจนลุงต้องเงียบ “น้ำขิงจะไม่มาหาลุงได้ยังไงคะ… ลุงเหมือนพ่อแท้ ๆ ของหนูนะคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างมั่นคง ก่อนรีบเก็บของเตรียมกลับบ้านเพื่อไปเปลี่ยนชุด “งั้นหนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวนั่งรถกลับบ้านไม่ทัน แล้วไปปฐมนิเทศสาย” มีนัทจับมือน้ำขิงแน่นขึ้นเล็กน้อย เหมือนอยากบอกอะไรที่ลึกกว่าแค่คำอวยพร “พระคุ้มครองนะลูก…” ทั้งที่ในชีวิตเขาไม่เคยเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยแม้แต่นิด แต่ตั้งแต่วันที่เจอทารกแดงแบเบาะคนนั้น… ลูกของน้องสาวที่เขาทำลายชีวิตทางอ้อม ทุกวันก็ได้แต่ภาวนาให้น้ำขิงปลอดภัย เพราะน้ำขิงนั้นเป็นเด็กดี ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ดีจนทำให้คนอย่างลุงมีนัทรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคำว่า “ครอบครัว” ของเธอเลย ทุกครั้งที่มองเธอ เขาอดคิดไม่ได้ว่า… ถ้าเขาไม่เคยทำผิดมาก่อน น้ำขิงคงไม่ต้องมาเกิดเป็นญาติของคนเลว ๆ อย่างเขา ดังนั้นชายผู้ที่เคยเชื่อเพียงโชคชะตา กลับภาวนาอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกว่า ขอให้ชีวิตเด็กคนนี้…อย่าได้มีใครทำให้เธอลำบากใจเลย แต่เขาไม่รู้เลยว่า… ความลำบากที่สุดกำลังจะเดินเข้ามาหาเธอ ในวันที่เธอไปปฐมนิเทศนั่นเอง เมื่อน้ำขิงมาถึง อพาร์ตเมนต์ลำดวน เธอรีบเดินเข้าไปหาป้าลำดวน เจ้าของตึกที่ใจดีที่สุดเท่าที่ชีวิตเธอเคยเจอ ป้าลำดวนยื่นหนังสือพิมพ์ปึกใหญ่ พร้อมกล่องพัสดุอีกกองให้เธอ “เอ้า หนูขิง เอาไปส่งให้ห้องต่าง ๆ ด้วยนะลูก ตึกข้าง ๆ อีกเจ็ดตึกเหมือนเดิม” น้ำขิงยิ้มบาง ๆ “ค่ะป้า หนูจะรีบไปนะคะ” นี่คือ “งานเช้า” ที่เธอทำเป็นประจำ ส่งหนังสือพิมพ์ ส่งพัสดุเล็ก ๆ แลกกับค่าจ้างก้อนเล็ก ๆ ซึ่งสำหรับคนอื่นอาจไร้ค่า… แต่สำหรับเธอ ทุกบาทคือค่ารักษาลุงและค่าเทอมที่กำลังจะมาถึง กว่าเธอจะเดินแจกครบทั้งหมดเจ็ดตึก เข็มนาฬิกาก็ชี้ไปที่เจ็ดโมงเช้าพอดี เหงื่อไหลเต็มหน้าผาก ขาแทบลากเพราะเดินขึ้นลงบันไดทั้งเช้า น้ำขิงปาดเหงื่อแรง ๆ ก่อนหยิบเงินค่าจ้างใส่กระเป๋าผ้าขาด ๆ แล้วเดินกลับ “บ้าน” ของเธอ บ้าน…ที่เหมือนห้องเก็บของเก่าบนดาดฟ้า แต่เป็นที่เดียวที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย บ้านของน้ำขิงคือห้องเล็ก ๆ บนชั้นดาดฟ้าของอพาร์ตเมนต์ เป็นห้องเดียวบนหลังคา ไม่มีทางขึ้นจากด้านใน ต้องเดินขึ้นบันไดเหล็กจากริมตึกทีละขั้น ๆ เหล็กที่ขึ้นสนิมเล็กน้อยและส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่เหยียบ มันอยู่ชั้นสี่ และแสงแดดตอนเช้าส่องมาที่ใบหน้าทันทีที่ขึ้นมาถึง แต่ถึงจะร้อน แคบ เก่า นี่ก็เป็น “บ้านหลังสุดท้าย” ที่แม่ของเธอซื้อไว้ตอนยังมีชีวิตอยู่ ห้องที่ครั้งหนึ่งอาจเป็นแค่ห้องเก็บของ แต่ไม่รู้แม่มีนาทำยังไง ป้าลำดวนถึงยอมขายให้ในราคาที่คนจนพอจะเอื้อมถึง แม่เคยบอกกับป้าว่า “ดาดฟ้านี่แหละ มองเห็นฟ้าเต็ม ๆ ไม่ต้องแย่งใคร” น้ำขิงผลักประตูเหล็กเก่าเข้าห้อง สูดลมหายใจลึก ถึงมันจะเก่า แต่ทุกอย่างในนี้คือความทรงจำของแม่ และคือจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ของเธอ ในชีวิตนี้… คนที่ดีกับเธอจริง ๆ มีไม่กี่คน ลุงมีนัท ผู้เป็นเหมือนพ่อคนแรกในชีวิต และ ป้าลำดวน ผู้ให้บ้าน ให้โอกาส และไม่เคยมองเธอด้วยสายตารังเกียจ นอกนั้น… โลกทั้งใบเหมือนจะคอยตอกย้ำว่าเธอ “เป็นลูกคนเลว…ของคนที่เคยทำผิด” แต่น้ำขิงไม่เคยยอมแพ้ วันนี้คือวันปฐมนิเทศ วันที่เธอต้องเผชิญโลกใหม่ โลกที่อาจโหดร้ายกว่าเดิม แต่เธอก็ยังต้องเดินไปให้ถึง ไม่ว่าขาจะล้าขนาดไหนก็ตาม อีกด้านหนึ่ง บ้านมหิธรานนท์ยามเช้า “อิงอิงลูก ตื่นได้แล้วครับ ปะป๊าจะไปทำงานแล้วนะ เจ็ดโมงแล้ว เห็นสิงห์บอกว่าวันนี้หนูมีปฐมนิเทศ ไปสายไม่ได้นะลูก” เสียงอบอุ่นของ คิณ พ่อของอิงอิง ดังขึ้นพร้อมกับการเคาะประตูเบา ๆ แต่เจ้าตัวแสบยังคงขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างดื้อรั้น “อื้อ… ป๊า พี่สิงห์ขับรถเหมือนบินอะ ให้หนูนอนต่ออีกนิดนึงนะ” ยังไม่ทันที่คิณจะพูดอะไรต่อ ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างแรง “ยัยตัวแสบ! เธอจะสายได้ไง แต่พี่ไม่ยอมสายนะ ลุกเดี๋ยวนี้เลย!” สิงห์เดินเข้ามาแบบไม่มีความปรานี ก่อนจับผ้าห่มยกขึ้นรวดเดียว ร่างเล็กของอิงอิงกลิ้งไปตามแรงเหมือนลูกขนุนกลิ้งลงเขา “โอ๊ย! พี่สิงห์! ป๊าาา พี่สิงห์แกล้งหนูอีกแล้ว!” คิณหัวเราะเบา ๆ เหมือนชินกับภาพนี้จนไม่ต้องตกใจอะไรทั้งนั้น “เอาน่า ๆ สิงห์เขารักน้องหรอกลูก แกล้งเพราะรัก” อิงอิงทำหน้าบูดใส่พี่ชาย แต่พอหันมาหาป๊า ก็เปลี่ยนเป็นสายตาลูกแมวทันที คิณยื่นข้อเสนอที่รู้ว่าลูกสาวต้องแพ้ทาง “เอางี้นะ… ตื่นเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวป๊าสั่งชีสบอลมาส่ง ไม่เกินครึ่งชั่วโมงถึงบ้านเลย” ทันทีที่ได้ยินคำว่า ชีสบอล อิงอิงก็ลุกพรึ่บเหมือนมีคนเป่าเวทมนตร์ “จริงนะป๊า!? งั้นอิงอิงไปอาบน้ำก่อน! รักป๊าที่สุดในโลกเลย!” เธอวิ่งปรู้ดเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้สิงห์ยืนมองอย่างเอือมระอาแต่ก็แอบอมยิ้มกับน้องสาวของตัวเอง หลังอาบน้ำเสร็จ อิงอิงก็รีบลงมานั่งหน้าห้องนั่งเล่นทันที ชีสบอลกล่องใหญ่ถูกวางตรงหน้า กลิ่นหอมฟุ้งจนเธอตาเป็นประกาย “หื้มมม อร่อยยยย!” เธอพูดพลางหยิบชีสบอลเข้าปากคำแล้วคำเล่า เหมือนเป็นของวิเศษที่ทำให้เช้านี้สดใสขึ้นทันตา สิงห์นั่งพิงโซฟามองน้องสาวกินอย่างเอ็นดูปนปวดหัว ก่อนเอ่ยเสียงนิ่งแต่จริงจัง “อิงอิง… พี่มีเรื่องจะเตือน” อิงอิงชะงักมือที่กำลังคีบชีสบอลไปครึ่งจังหวะ “อะไรอีกล่ะพี่… จะให้ลดชีสบอลเหรอ หนูไม่ยอม” สิงห์กลอกตา “ไม่ได้จะพูดเรื่องกิน” เขาหันมาจ้องตาน้องสาวเต็ม ๆ “พี่จะบอกว่า… เลือกคบเพื่อนให้ดี เข้าใจไหม? มหาลัยไม่เหมือนโรงเรียน มันมีทั้งคนดี และคนที่…ไม่ควรเข้าใกล้” อิงอิงยักไหล่ “โอเคค่าาา พี่สิงห์ ขอบคุณสำหรับคำเตือนนะคะ” แต่สิงห์ยังไม่เลิก น้ำเสียงเขาลดต่ำลงอย่างห่วงจริงจัง “อิงอิง… หนูโตแล้ว แต่ยังใสซื่อเหมือนเดิม พี่ไม่อยากให้ใครมาหลอกหรือทำร้าย” อิงอิงเหยียดยิ้มนิด ๆ “แหมะ… รักน้องก็บอกว่า ‘รักน้อง’ สิคะ ต้องทำเสียงจริงจังด้วย” สิงห์ยกมือดีดหน้าผากน้องหนึ่งที “ถึงว่าต้องเตือน เธอนี่มันเด็กจริง ๆ” “โอ๊ย! พี่สิงห์!!” คิณที่กำลังอ่านเอกสารงานอยู่ใกล้ ๆ แอบยิ้มมุมปาก ภาพลูกสองคนเถียงกันไปมา คือช่วงเวลาแสนปกติและอบอุ่นของบ้านนี้ ทั้งที่ไม่มีใครรู้เลยว่า วันนี้…จะเป็นวันที่ชีวิตของพวกเขาได้เจอกับ “น้ำขิง กานต์ธิดาโสภาพล” อีกครั้ง และหลังจากนั้น ทุกอย่าง…จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more