“ใกล้ถึงวันครบรอบของอาเหยาแล้ว ข้าจึงพาอาเยว่ไปซื้อของให้นางไปถือศีลที่อาราม” ยังดีที่เว่ยหมิงรอบคอบ เขาสั่งให้บ่าวซื้อของหลับมาด้วย ก่อนจะเดินทางกลับจวน
“นึกเช่นไร เมื่อก่อนมิเห็นว่าเจ้าอยากจะไปถือศีลให้มารดา” นางหันมามองซีเยว่ ทั้งยังกดยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน
“ข้าฝันเห็นท่านแม่เจ้าค่ะแม่ใหญ่ นางเห็นข้าถูกเลี้ยงดูมาอย่างเสียนิสัย ดวงวิญญาณของนางจึงไม่สงบ ข้ากลัวว่า...” ซีเยว่ลากเสียงยาว พร้อมมองไปที่อู๋ซื่อและแม่นมจินอย่างแฝงไปด้วยความหมาย
“เอาเถิด เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันคงหิวแล้ว ยกอาหารขึ้นโต๊ะเถิด” เว่ยหมิงโบกมือห้ามไว้ ก่อนที่ซีเยว่จะหลุดพูดเรื่องวิญญาณของมารดานางจะมาหักคอคนที่คิดไม่ดี
อู๋ซื่อกับแม่นมจินบีบมือเข้าหากันแน่น ในยุคนี้ผู้ใดจะไม่เชื่อเรื่องวิญญาณอาฆาตบ้างเล่า ยิ่งทั้งสองทำไม่ดีกับถานเหยาไว้ไม่น้อย ไหนจะเลี้ยงซีเยว่มาอย่างผิดๆ ก็ยิ่งทำให้เกิดความกลัวเกิดขึ้นในใจไม่น้อย
