"อื้อ..." อังเดรส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ หลังจากนอนสลบไปหลายชั่วโมง สายตาคมเข้มกวาดมองไปรอบๆ สถานที่แปลกใหม่ ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ไออุ่นจากฝ่ามือของใครบางคนที่กุมมือตัวเองเอาไว้ ทำให้มาเฟียหนุ่มเคลื่อนสายตาไปมอง
เขามองลูเซียร์ซึ่งนอนหลับฟุบอยู่ข้างๆ โดยมือนั้นได้กุมมือของเขาเอาไว้ เขานอนมองใบหน้าสวยหวานนิ่งๆ ความรู้สึกมากมายประเดประดังเข้ามาปั่นป่วนหัวใจแกร่งจนรู้สึกว้าวุ่น
'อีกสองวันเซียร์จะต้องบินกลับนิวยอร์กแล้วนะคะ'
'เซียร์บินกลับนิวยอร์กคราวนี้ เซียร์ไม่ได้ลืมบอกพี่เดย์เลยนะ ถึงวันบินเมื่อไหร่ เซียร์ก็จะมาลาพี่เดย์อีก...ตกลงไหมคะ'
ประโยคที่เธอพูดกับเขายังคงดังก้องในหัว ความจริงเขาควรดีใจที่เธอบินกลับนิวยอร์ก แต่ทำไมพอเอาเข้าจริงๆ กลับไม่รู้สึกดีใจอะไรเลย
"อื้อ..." คนตัวเล็กที่หลับใหลมาเนิ่นนานเริ่มตื่นขึ้นมา เปลือกตาค่อยๆ เปิดออกอย่างยากลำบาก
ใบหน้าหล่อเหลา
