เด็กเสิร์ฟคนใหม่
1866 คำ
คิมหันต์...
"ไอ้คิมพอกูโทรบอกว่ามีพนักงานเสิร์ฟสาวสวยมาทำงานมึงก็รีบแจ้นมาเลยนะ" พอผมมาถึงผับไอ้อาร์ตมันก็แซวผมทันที
"ก็มึงเร้าหรือให้กูมาไม่ใช่??"
"ก็ใช่แล่ะ ว่าแต่เป็นไงบ้างวะช่วงนี้"
"อะไร"
"ก็กับเมียมึงอ่ะลลิล"
"ก็ไม่ไง"
"เหรอวะ"
"มึงถามถึงยัยนั่นทำไมหรือมึงสนใจ"
"ก็ถ้ากูบอกว่ากูสนใจจริงๆมึงจะว่าไง" พอมันถามผมกลับผมก็ถึงกับไปไม่เป็น
"กูพูดเล่นใครมันเอาเมียเพื่อนวะ"
"กูไม่เคยยอมรับยัยนั่นเป็นเมียกูมึงก็รู้ที่กูต้องแต่งงานก็เพราะย่ากูขอร้อง"
"แต่งงานกันมาตั้งเป็นเดือนๆมึงไม่มีรู้สึกอะไรเลยเหรอวะกูว่าเมียมึงก็สวยอยู่นะสวยกว่าเมียเก่ามึงอีก"
"มึงเลิกพูดได้ละ แล้วไหนอ่ะเด็กเสิร์ฟที่มึงบอกกู กูอยากเจอหน้าอยากรู้ว่าจะสวยแค่ไหนมึงถึงโทรตามกูยิกๆตั้งแต่กูยังไม่ตื่น"
"กูบอกสวยก็คือสวยเชื่อกู"
ผมมองหน้าไอ้อาร์ตอย่างไม่ไว้ใจเพราะรอยยิ้มมันดูแปลกๆเหมือนมีความลับอะไรปิดบังผมอยู่
"ไอ้นัตมึงมานี่ดิ๊" ไอ้อาร์ตตะโกนเรียกหัวหน้าเด็กเสิร์ฟที่ชื่อไอ้นัตขึ้นมา
"อะไรครับนาย"
"มึงไปตามเด็กใหม่ขึ้นมาหาพวกกูหน่อย"
"อ่อลิลน่ะเหรอครับ" ลิล??เดี๋ยวนะผมได้ยินชื่อนี้จริงๆใช่ไหม
"เออก็มีคนเดียวนี่แล่ะที่เป็นเด็กใหม่มึงไปตามมาให้หน่อย"
"ได้ครับนาย"
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ" มันถามผมหลังจากที่ไอ้นัตเดินลงบันไดไปแล้ว
"เปล่า"ผมรีบปฏิเสธมันที
"หรือมึงแปลกใจที่ชื่อเด็กเสิร์ฟชื่อเหมือนเมียมึงใช่ไหม"
"จะให้กูบอกมึงอีกกี่รอบว่ายัยนั่นไม่ใช่เมียกู"
"เออไม่ใช่ก็ไม่ใช่ นั่นไงเด็กใหม่มาละ" ผมรีบหันไปมองตามที่ไอ้อาร์ตชี้ทันที
"ลิลมาแล้วครับนาย" ผมมองตามหลังร่างบางที่เดินตามไอ้นัตขึ้นมาที่ตอนนี้ยังคงใส่แมสอยู่ซึ่งก็คือคนเดียวกับที่ผมสะดุดตาก่อนขึ้นมาหาไอ้อาร์ตข้างบน
ลลิล...
ฉันเดินตามพี่นัตขึ้นมาด้านบนเพราะคุณอาร์ตเรียก ซึ่งฉันก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าขึ้นมาต้องเจอคุณคิมหันต์เพราะฉันกับเขาเราสบตากันแว๊บหนึ่งตอนที่เขาเดินเข้าร้านมา
"นี่ไงเด็กเสิร์ฟคนใหม่ของผับเรา" ผับเรา??หมายความว่ายังไง นี่อย่าบอกนะว่าผับนี้มีไม่ได้มีแค่คุณอาร์ตที่เป็นเจ้าของแต่มันรวมถึงคุณคิมหันต์ด้วย แล้วทำไมคุณอาร์ตถึงไม่บอกฉันล่ะว่าคุณคิมหันต์ก็เป็นเจ้าของผับนี้ถ้าฉันรู้ฉันจะไม่มาทำงานที่โดยเด็ดขาด
พอคุณอาร์ตแนะนำปุ๊บเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาฉันมายืนอยู่ตรงหน้า
"ถอดแมสออก" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
"เอ่อ..."
"ลิลกูบอกให้ถอดมึงก็ถอดหรือจะรอให้กูถอดให้" เขารู้แล้วเหรอว่าคือฉัน เขารู้ได้ยังไงกัน
"มึงแน่ใจได้ไงว่าน้องเขาเป็นเมียมึง" พอคุณอาร์ตพูดแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมา
"กูนับหนึ่งถึงสามมึงจะถอดเองหรือให้กูถอด"
"ลิลถอดเองก็ได้ค่ะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับถอดแมสออกแล้วก้มหน้า
"ใครใช้ให้มึงมาทำงานที่นี่"
"ลิลแค่อยากหางานทำ"
"อยากหางานทำหรืออยากมาอ่อยผู้ชายที่ผับ"
"เห้ยไอ้คิมมึงทำไมพูดแบบนี้กับลิลวะลิลเค้าแค่อยากมีงานทำเพื่อจะเอาเงินไปช่วยแม่"
"มึงอย่าเพิ่งเสือกไอ้อาร์ตกูกำลังคุยกับคนของกูอยู่"
"แต่ตอนนี้ลิลก็คือคนของกูเหมือนกันเพราะกูเป็นคนรับลิลเข้ามาทำงานที่นี่ มึงอย่าลืมว่าหน้าที่รับผิดชอบเรื่องพนักงานมันเป็นหน้าที่ของกูเพราะฉะนั้นที่นี่ลิลก็คือลูกน้องของกู ส่วนที่บ้านลิลจะเป็นอะไรกับมึงกูไม่สนใจ"
"ไอ้อาร์ต"
"ลิลไปทำงานได้ละ" คุณอาร์ตสั่งให้ฉันไปทำงานฉันก็รีบเดินลงมาทันที
พอฉันเดินลงมาก็เจอพี่นัตยืนรออยู่พร้อมกับทำหน้าตาเหมือนมีคำถาม
"ลิลรู้จักคุณคิมด้วยเหรอ"
"เอ่อคือลิลเป็นคนรับใช้บ้านคุณคิมค่ะ"
"อ้าวเหรอ"
"ค่ะ เอ่อถ้าไม่มีอะไรแล้วลิลขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ"
คิมหันต์...
ผมนั่งลงด้วยความโมโหพร้อมกับมองลงไปด้านล่างเห็นลิลกำลังช่วยพนักงานคนอื่นๆจัดโต๊ะอยู่
"มึงห้ามโกรธกูนะไอ้คิมที่กูรับลลิลเข้ามาทำงานที่กูรับเพราะกูสงสารลิลเธอไม่มีเงิน"
"สงสารทำไมเงินเดือนย่ากูก็ให้ลุงทนายโอนให้ทุกเดือน" ผมเถียงไอ้อาร์ตเพราะเท่าที่ผมรู้มาทุกคนจะได้รับเงินเดือนเป็นประจำทุกเดือนจนกว่าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น
"มึงพูดแบบนี้แปลว่ามึงไม่รู้สินะว่าตอนนี้ลิลไม่ได้เงินตรงส่วนนั้นแล้วเพราะลิลแต่งงานกับมึงไปแล้วเธอไม่ใช่เด็กในอุปการะของย่ามึงอีกต่อไปแต่เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของมึง เท่ากับว่าตอนนี้คนที่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างของลิลก็คือมึงที่เป็นผัว" เรื่องนี้ผมยอมรับว่าผมเพิ่งรู้จากไอ้อาร์ต
"แล้วยัยนั่นทำไมไม่บอกกู"
"มึงคิดว่าคนอย่างลิลจะกล้าบอกมึงงั้นเหรอ ขนาดกูไม่ได้สนิทกูยังดูออกเลยว่าลิลเค้าเป็นคนยังไงต่างจากมึงที่อยู่บ้านเดียวกันทุกวันเสือกไม่รู้"
"......" ผมก็อึ้งไปพูดไม่ออกเมื่อโดนมันว่า
"ที่กูเรียกให้มึงมาก็เพราะกูอยากให้มึงมาเห็นมารับรู้ว่าตอนนี้ลิลกำลังลำบาก แต่ถ้ามึงไม่เห็นใจไม่ไยดีก็ไม่เป็นไรก็ปล่อยให้ลิลทำงานที่นี่ไป"
ผมฟังไอ้อาร์ตพูดแต่สายตาผมคอยแต่มองตามร่างบางที่เดินไปโน่นมานี่ไม่พักตรงด้านล่าง
เวลาต่อมา...
ผมกำหมัดแน่นเมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเรียกยัยนั่นไปหาที่โต๊ะพร้อมกับเอาเงินปึกใหญ่ยัดใส่มือแต่ไม่ได้ให้เฉยๆไงมีจับมือด้วยแล้วยัยนั่นก็ปล่อยให้จับ แม่งเอ้ยไหนจะกระโปรงอีกจะสั้นไปไหนวะสั้นเหี้ยๆ
"มึงเป็นไรไอ้คิมตั้งแต่กูเดินเข้ามากูเห็นมึงเอาแต่มองลงไปข้างล่างหรือว่ามึงมองสาวๆเหรอวะไหนคนไหนสวยไหมวะ" ไอ้แมคเพื่อนผมอีกคนที่ลงขันกันเปิดหุ้นถามผมพร้อมกับขยับตัวมาใกล้แล้วมองไปตามสายตาที่ผมมองอยู่
"มันไม่ได้มองสาวที่ไหนหรอกไอ้แมคมันกำลังมองเมียมันอยู่ต่างหาก"ผมแม่งอยากยกตีนถีบหน้าไอ้อาร์ตซะจริงๆ
"เมีย??คนไหนวะ"
"ก็ลิลไงเมียแต่งของมันตอนนี้มาเป็นพนักงานเสิร์ฟผับเรา"
"เห้ยจริงดิ"
"เออกูเป็นคนรับเข้าทำงานเอง"
"มึงปล่อยให้เมียมึงมาทำงานได้ไงวะไอ้คิม" ผมถินหายใจกับคำถามของเพื่อนก่อนจะเดินลงมาเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวพวกมันสองตัวต้องพูดเรื่องยัยนั่นไม่จบไม่สิ้น
ผมย้ายตัวเองลงนั่งอยู่ที่บาร์เครื่องดื่มข้างล่างแล้วก็สั่งเหล้ามากิน
"พี่คะโต๊ะ8ขอไวน์ขาวหนึ่งขวดค่ะ" เสียงคุ้นหูทำให้ผมรีบหันไปมองทันที
"ได้แล้วครับน้องลิลคนสวย^^" ไอ้บารเทนเดอร์พูดพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม ส่วนยัยนี่คงไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้
"ขอบคุณค่ะพี่ก้อง" แล้วยัยนี่ก็รูจักชื่อเขาไปทั่วทั้งที่เพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรก หึเรื่องผู้ชายที่ความจำดีจริงๆเลยนะผมคิดอยู่ในใจ
"คุณคิมจะเอาเครื่องดื่มเพิ่มไหมครับ"
"ไม่ต้อง!!" ผมตะคอกใส่มันจนมันสะดุ้ง
ผมนั่งรอเวลาจนผับเลิกก่อนจะเดินมารอใครบางคนบนรถ ไม่ต้องถามว่ารอใครถ้าไม่ใช่ของเล่นของผมที่กล้าออกมาทำงานนอกบ้านโดยที่ผมไม่ได้สั่งและไม่รับรู้
"น้องลิลกลับยังไงให้พี่ไปส่งมั้ย" ไอ้นัตถาม
"ไม่เป็นไรค่ะลิลกลับเองได้เดี๋ยวเรียกแท็กซี่"
"มันอันตรายนะให้พี่ไปส่งเถอะ หรือเราไม่ไว้ใจพี่"
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะคือลิลแค่เกรงใจ"
"เกรงใจทำไมเราทำงานที่เดียวกันนะ ป่ะงั้นเดี๋ยวซ้อนท้ายพี่เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
ลลิล...
ฉันเกรงใจพี่นัตที่จะอาสาไปส่งฉันที่บ้านแต่ด้วยความที่ตอนนี้มันจะเกือบตีหนึ่งแล้วฉันก็เลยยอมให้พี่นัตไปส่งแต่ยังไม่ทันที่ฉันกะก้าวขาควบรถมอเตอร์ไซค์ก็มีเสียงทำอำนาจดังขึ้นจนฉันกับพี่นัตและพนักงานคนอื่นๆที่กำลังทยอยกันกลับต้องหันไปมอง
"ไอ่นัตมึงจะพายัยนั่นไปไหน!!"
"ผมจะไปส่งลิลที่บ้านครับนาย พอดีผมเห็นว่ามันดึกมากแล้วก็เลยเป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วงยัยนี่เพราะเดี๋ยวยัยนี่จะกลับพร้อมกูเองมึงจะไปไหนก็ไป"
"เอ่อครับ ลิลพี่กลับก่อนนะส่วนลิลก็กลับพร้อมคุณคิมเลยนะ" ฉันไม่ทันได้ตอบอะไรพี่นัตก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปแล้ว
"มึงโดนดีแน่โทษฐานที่ทำอะไรไม่บอกกู" ฉันถูกคุณคิมหมายโทษด้วยน้ำเสียงโมโหก่อนที่เขาจะลากแขนฉันไปที่รถซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้นั่งรถของเขา
ปั้ง!!! ประตูรถถูกปิดเสียงดังสนั่นจนหูฉันอื้อไปหมด
บนรถ...
"ใครอนุญาตให้มึงมาทำงานที่นี่"
"ลิลบอกคุณคิมไปแล้วว่าลิลอยากทำงานหาเงิน"
"แล้วมึงขอใคร"
"ต้องขอด้วยเหรอคะ"
"มึงเป็นของเล่นของกูมึงจะไปไหนหรือทำอะไรมึงต้องบอกกูทุกเรื่อง"
"ลิลไม่รู้ว่าต้องบอกคุณคิมทุกเรื่องเพราะในสายตาของคุณลิลมันก็แค่คนใช้ต่ำต้อยไม่มีความสำคัญเพราะฉะนั้นลิลจะไปไหนหรือทำอะไรลิลคิดว่าคุณคิมคงไม่ใส่ใจ อีกอย่างลิลก็ทำงานบ้านเสร็จแล้วลิลถึงมาทำงานที่นี่"
"หน้าที่มึงไม่ได้มีแค่งานบ้าน งานบนเตียงมึงก็ต้องทำเหมือนกัน แต่ตอนนี้กูอยากลองเอากับมึงบนรถดูกูอยากรู้ว่ามันจะเสียวสักแค่ไหน"
- ผู้เขียน
