บทนำ
293 คำ
“สารเลว!” สมาร์ตโฟนเครื่องบางถูกปาใส่แผงอกคนสารเลว ดวงตาคู่งามปกติแล้วมักหวานซึ้งเสมอ บัดนี้คลอด้วยน้ำตา เธอกัดฟันบอกตัวเองให้ใจเย็น แต่ความรู้สึกข้างในน่ะสิคล้ายชนวนระเบิดที่ใกล้ปะทุทุกวินาที
“ดาว…”
“แค่เพราะอยากเอาชนะ ต้องทำขนาดนี้เลยหรือไง”
“รบ…”
“รู้ว่าจะพูดอะไรแต่พอเถอะ ไม่อยากได้ยิน… ฉันทนฟังนายแก้ตัวไม่ไหวแล้ว” ดาริกาปาดน้ำตาลวก ๆ จากนั้นก็ถอยหลัง ตอนนี้อยากหนีหน้าคนใจร้ายให้ไกลที่สุด นักรบทำลายข้อตกลง ทุกอย่างพังลงก็เพราะน้ำมือเขา
“…รบรู้รบเลว ไม่ดีเองแหละแต่ขอร้องได้ไหมดาว จะตีฉันหรือด่าว่าอะไรก็ได้ แต่อย่าไป… อย่าไปเลยนะ” เขาหอบหายใจถี่รัว กว่าจะเอ่ยแต่ละคำช่างยากเย็นเหลือเกิน ก้อนความผิดเหมือนจุกกลางลำคอ ภาพความเลวที่เคยก่อฉายขึ้นมาหลอกหลอนทุกเมื่อ
“ดาว…” ยิ่งเธอนิ่งอีกฝ่ายยิ่งใจคอไม่ดี อาจเพราะรู้ว่าไม่สามารถต่อกรอะไรได้อีก
“พอเถอะ เราหยุดแค่นี้”
“…”
“อย่ามาเจอกันอีกเลย” และก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ร่างบางขืนตัวออกห่าง ทิ้งชายหนุ่มไว้ข้างหลังไม่สนเสียงร้องไห้โฮของเขา
แม้นักรบจะสำนึกผิดหรืออ้อนวอนแค่ไหน… ตอนนี้ไร้ความหมายสิ้นดี ก่อนหน้าเขาเคยใจร้ายก่อน ถ้าดาริกาจะเอาคืนบ้างก็ไม่น่าแปลกอะไร ดวงตาเศร้า ๆ กะพริบไปมาเพื่อไล่น้ำตา จากนี้ชีวิตมีแค่ตัวเองและครอบครัวเท่านั้น คนเห็นแก่ตัวอย่างเขาควรลืมให้หมดใจ!
- ผู้เขียน
