ดาริกาเป็นแค่ของเล่นเดินพันในวันนั้น… นักรบไม่เคยรู้ว่าสำคัญจนกระทั่งหายไป
“งั้นพนันกันไหม” ชายหนุ่มจึงแกล้งถาม ก่อนล่วงมือถือออกมาอัดวิดีโอช่วงจังหวะสำคัญ หัสดินซูมใบหน้านักรบชัด ๆ จนคนขี้รำคาญโบกไม้โบกมือทำเสียงจิ๊จ๊ะ
“ทำอะไรของมึง”
“ถ้ามึงเอายายนี่ได้สัก…สามเดือน กูซื้อปอร์เช่ให้มึงขับเล่น ๆ เลยเอาปะ” ไฮโซปากไวยักคิ้วท้าทาย
“เพื่อ…ถ้ากูอยากได้กูก็แค่ซื้อ มึงก็รู้กูรวย” นักรบเลิกคิ้วอวดดี
“เงินมึงมีมากแต่เรื่องสนุก ๆ แบบนี้ไม่ได้มีเข้ามาบ่อย ทำไมหรือกลัวเขาเสียใจ”
“ทำไมกูต้องกลัว ยายกระจอกนี่ไม่สำคัญอะไรมึงอย่ามาตลก”
“งั้นเหรอแต่ปกติคนอย่างมึงไม่เคยยอมให้ใครท้าทายนะ นี่เล่นฉีกหน้ากลางคณะมึงน่าจะ…”
“ที่พูดมาทั้งหมดสรุปแค่อยากให้กูตอบตกลง”
“ฮ่า ๆ กูแค่หาวิธีเอาคืนสนุก ๆ ให้มึงไงได้ทั้งขับได้ทั้งขี่ ไม่สนเหรอวะ” หัสดินกลั้วหัวเราะเสียงดังทำเอานักรบนิ่งครู่หนึ่ง แต่ดวงตาทั้งสองข้างยังไม่ละห่างเป้าหมาย
“เอาดิ กูเล่นด้วย”