เมื่อความฝันของเขาไม่สามารถมีเธอและลูกรวมอยู่ในนั้นได้... 'ใบหย่า' พร้อม 'การจากลา' คือสิ่งที่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคู่ควรที่สุด ตัวอย่าง... "อย่าเดินหนีนีนนะ" "วิน!" "ถามจริงสมองคิดได้แค่นี้" นีนรตาคว้าแขนยาวได้ไม่ถึงเสี้ยวนาทีคุณาวินก็สะบัดออก "นีนก็อย่าประสาทให้มากดิ ไม่รู้หรือไงร้องไห้แบบนี้มันน่าเบื่อทะเลาะกันทีไรนีนก็เอาแต่ร้องไห้ คิดว่าน้ำตาจะแก้ปัญหาได้ทุกทีหรือไง" เสียงตะคอกส่งผลให้หญิงสาวน้ำตาร่วง "นีนเห็นว่าวินเงียบไม่ตอบข้อความ นีนเลยเป็นห่วงวินก็แค่นั้น ทำไมวินต้องทำเหมือนมันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย" "ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่งั้นเหรอ นีนพูดออกมาได้ไงวะถามจริงที่นีนมาที่นี่มันไม่ใหญ่ตรงไหน ถ้านักข่าวหรือแฟนคลับวินเกิดมา ดักรอแล้วเจอนีนจะทำยังไง" คุณาวินเข้าไปบีบไหล่แฟนสาวเพราะความโกรธ "แล้วการที่วินคบกับนีนมันน่าอายมากเหรอ วินตอบมาสิ หรือเพราะนีนดังไม่เท่าคู่จิ้นวิน!" สัมผัสรุนแรงบนผิวกายยังระคายไม่เท่าความเจ็บช้ำทางใจ "โหนีนโคตรงี่เง่าอะ เรื่องนี้เราเคยคุยกันเป็นร้อย ๆ รอบนีนก็ บอกรับได้ ถ้าวินเข้าวงการเรื่องกระแสอะไรแบบนี้มันปกติ วินเคยบอกนีนแล้วไม่ใช่เหรอ" "นั่นมันก่อนที่วินจะเฉยชาใส่นีนแบบนี้ไง!" แววตาเจ็บปวดมองคนรักด้วยความผิดหวัง ยิ่งคุณาวินไล่คว้าความฝันมากเท่าไร เขายิ่งไกลจากเธอทุกที "วินรู้ไหมวินเปลี่ยนไปขนาดไหน หรือเป็นนีนที่ผิดเองเพราะชินกับวินที่ดีกับนีน พอวินเปลี่ยนไปนีนถึงรับไม่ได้" หญิงสาวร่ำไห้ปากคอสั่น ร่างบางปรี่เข้าไปคว้ามือคนรัก แต่คว้าได้เพียงอากาศ ไม่มีอีกแล้วสองมือซึ่งเคยเกี่ยวกระชับยามอ่อนแรง เห็นเค้าลางความว่างเปล่าตรงหน้านีนรตาเริ่มปล่อยโฮอย่างไม่เคยเป็น "นีนกลับไปเถอะ วินไม่มีอารมณ์จะคุยกับนีนตอนนี้"

ความสัมพันธ์ของเราควรจบลงด้วยใบหย่าเศษรักที่เขามองว่าไร้ค่าจากนี้เธอก็ไม่ต้องการอีกเช่นกัน เมื่อชายหนุ่มกำลังเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงคนอื่น ดังนั้นเธอและลูกหายไปจากชีวิตเขาย่อมดีที่สุด... "อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเองเธอควรปล่อยวางนะกอหญ้า หลังได้ที่ดินของน้าเอื้องเธอควรไปอยู่ในที่ที่สมควรอยู่" "ที่ที่สมควรอยู่ หมายความว่ายังไงคะคุณอยากไล่หญ้าให้ไปอยู่ที่อื่น?" "แล้วเธอคิดว่ามันไม่น่ากระดากใจบ้างเลยหรือไง ถ้าวันหนึ่งฉันแต่งงานใหม่แล้วพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน เธอต้องคอยดูแลเมียฉันแบบนี้คนอื่นเขาจะมองความสัมพันธ์เฮงซวยนี้ว่าไง" "คุณปุนอยากแต่งงาน" สิ่งที่เขาตอบมีอานุภาพไม่ต่างกับหมัดน็อกสยบทุกคำถาม ไม่ใช่ปุรินไม่อยากแต่งงานเพียงแค่คนที่เขาจินตนาการไว้ในอนาคตไม่ใช่เธอ น่าสมเพชจริงๆ เลยนะญดาริน ผลของการอยู่ผิดที่ผิดทางคือความเจ็บปวด ดังนั้นจะเสียใจก็คงเป็นเรื่องธรรมดา "วันหนึ่งฉันต้องมีครอบครัว ตาหมอกเองก็คงอยากมีแม่" "หญ้าไม่ใช่ครอบครัวของคุณใช่ไหม" หญิงสาวสูดลมหายใจจากนั้นก็เอ่ยถาม "ถึงฉันไม่พูดเธอน่าจะรู้คำตอบดีนะกอหญ้า" สีหน้าราบเรียบยังไม่เจ็บเท่าแววตาที่สะท้อนออกมาว่าเธอคือส่วนเกิน สุดท้ายเสียงหวานจำต้องตอบกลับเหมือนเข้าใจทั้งที่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเบาลงจนเจ้าตัวเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเต้นอยู่หรือเปล่า "โอเคค่ะ หลังหย่าหญ้าจะลองคิดเรื่องที่คุณหวังดี"

หัวใจที่แตกสลายเต็มไปด้วยรักและความเกลียดชัง สุดท้ายปลายทางนั้นจะจบลงเช่นไร “พอเถอะฟ้าอย่ายื้อต่อไปเลย เราจบเรื่องนี้ได้ไหม ฟ้าไม่ใช่ความสุขของพี่อีกแล้ว ฟ้าก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวถอนสายตาด้วยไม่อาจทนมองหน้าเขาต่อ ปลายจมูกแดงก่ำสูดหายใจเข้าปอด และพยายามถามหาเหตุผลจนลืมนึกไป ในเรื่องความรักมีแค่หัวใจเท่านั้นเป็นตัวนำทาง “งั้นพี่บอกได้ไหม ฟ้าผิดตรงไหน” “…” “พี่รัณ…” เสียงคนฝันสลายเรียกชื่อชายที่รักอีกครั้ง “ฟ้าไม่ผิดพี่แค่ไม่เหมือนเดิม กลับไปเถอะคืนนี้พี่ค้างกับหวาน แล้วพรุ่งนี้เราเจอกันที่เขตตอนเก้าโมง หวังว่าคนฉลาดอย่างฟ้าคงไม่โง่พอจะยื้อผู้ชายที่ไม่ได้มีแค่ตัวเองคนเดียว” ดวงตาสีรัตติกาลเหลือบมองหน้าภรรยาแค่เสี้ยววินาที ก่อนหันหลังหนี แต่ฟ้ารดาไม่มีทางยอม เธอดึงแขนคนตรงหน้า ริมฝีปากพร่ำเซ้าซี้ต่อไม่เลิก “เมื่อกี้พี่ว่าไงนะ ใจร้ายไปหรือเปล่า พูดเรื่องสำคัญแบบนี้หน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง” มือนุ่มทุบแผงอกกำยำ “ตอบฟ้าสิ!” ภารัณซึ่งนิ่งอยู่นานถอนหายใจหนัก แววตาคมตวัดมอง จากนั้นก็บีบไหล่บางระบายความหงุดหงิด “ก็เพราะไม่รักแต่แรกไงพี่ถึงกล้าพูดแบบนี้ใช้สมองคิดสิ ผู้หญิงจืดสนิทแถมชอบอวดเก่งอย่างฟ้ามีอะไรน่าดึงดูดบ้างนอกจากรวย” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหยาบคายไม่ไว้หน้า ชายหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพูดจาแรงๆ ตัดสายสัมพันธ์ “ดูสภาพตัวเองตอนนี้หน่อยเหอะ ฟ้าเหมาะสมกับพี่ตรงไหน ถ้าไม่มีเงิน ไม่มีพ่อ ไม่มีอำนาจ คนอย่างฟ้าแม่งก็ไม่มีค่าอะไรสักอย่าง!” ภารัณเหวี่ยงร่างบางกระแทกขอบเตียง “พี่แต่งงานกับฟ้าแค่เพราะเหมาะสม สรุปที่ผ่านมาเห็นฟ้าเป็นแค่สะพานพอตัวเองประสบความสำเร็จก็ถีบหัวส่งถูกไหม” “ใช่” “ที่พี่ทำมันคือฝันร้ายของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง พี่หลอกให้ฟ้ารักยอมแต่งงานด้วย แค่เพราะความต้องการของตัวเอง พี่ไม่คิดเลยใช่ไหมว่าฟ้าจะทุกข์ตลอดชีวิตก็เพราะโง่เชื่อพี่!” “…” “คนไร้หัวใจอย่างพี่ ไม่สมควรได้รับความรักอีกเลย”

คำโปรย เมื่อก่อนไม่เคยเห็นค่าพึ่งมารู้ว่าปรารถนาก็เมื่อสายไป... เงินก้อนนี้แลกมาด้วยอนาคตและความสิ้นหวังของเธอ...หญิงสาวจะถือเสียว่าชายผู้เป็นพ่อได้ทำหน้าที่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ตั้งแต่วินาทีนี้ไปให้เราทั้งสามตายจาก อย่าหวนกลับมาพบกันอีกเลย "คุณจำได้ไหมครั้งแรกที่เราเจอกัน คุณบอกจะดูแลแพรอย่างดี แต่วันนี้คุณกลับทำร้ายแพรคุณทำแบบนี้ได้ยังไง" "ตั้งสตินะสาวน้อย ถึงฉันแต่งงานแต่ยังดูแลเธอได้เหมือนเดิม อย่าคิดมาก โวยวายแบบนี้ไม่ใช่ตัวเธอเลย กลับมาเป็นเด็กน้อยของฉัน พูดง่ายๆ เหมือนเดิมนะดุจแพร" เจ้าพ่อหนุ่มอุ้มร่างบางมานั่งบนตัก เกลี่ยหยาดน้ำตาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น คำว่าเหมือนเดิมของเราคงมีความหมายต่างกัน นรัณกรมองการแต่งงานครั้งนี้ไม่เป็นปัญหา แต่สำหรับคนที่รักมากกว่านั้นไม่ใช่ ดุจแพรใจกว้างไม่พอจะเห็นเขาเดินเข้าประตูวิวาห์พร้อมผู้หญิงคนอื่น "งั้นเด็กน้อยคนนี้ขอถามคุณหน่อยได้ไหม ถ้าวันหนึ่งแพรอยากมีครอบครัวขึ้นมา คุณจะทำยังไงคะ" "ฉันเป็นครอบครัวให้เธอได้ เราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เธอจะกังวลไปทำไม" นรัณกรมุ่นคิ้ว แววตาเคร่งขรึมเหมือนกำลังสั่งให้เธอหยุดเพ้อเจ้อ "แต่แพรไม่อยากเป็นเมียน้อย"

ผูกข้อไม้ข้อมือกับคนรักโดยมีพ่อแม่ฝั่งเจ้าสาวเป็นพยาน ไร้ซึ่งแขกเหรื่อเพื่อนฝูงมาร่วมงาน แม้กระทั่งทะเบียนสมรสสักใบก็ไม่มี... หยาดน้ำตาคลอสองเบ้าตา เธอฝืนแข็งแกร่งแม้ใจดวงน้อยร้าวละเอียดไม่ต่างกับเม็ดทรายในท้องทะเล เอาเข้าจริงหากนับความเสียใจที่ผ่านมามันแหลกสลายยิ่งกว่าหินชิ้นเล็กชิ้นน้อยพวกนั้นอีก ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน 'ตรีศูล' ไม่เคยให้เกียรติ แต่'อิงดาว'ยังยอมทน เพราะหน้าที่แม่และเมียสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด "บางทีความรักมันก็น่ากลัวเหมือนกันนะคะ อะไรที่คิดว่าแน่นอนบางทีมันอาจจะไม่แน่นอนก็ได้ ไม่มีอะไรยั่งยืนจริงๆ" ถ้อยคำตัดพ้อจากหญิงสาวที่ไม่เคยเรียกร้องกระทบจนตรีศูลแข็งทื่อราวหุ่นยนต์ ตกดึกคืนนั้นต่างคนต่างเมินเฉย ตรีศูลหนีปัญหาด้วยการนอนห้องรับแขก ส่วนอิงดาวก็กอดหมอนกลั้นเสียงสะอื้น เพราะกลัวเจ้าตัวเล็กรู้ว่าแม่ร้องไห้ รสชาติของชีวิตคู่ขมขื่นแบบนี้นี่เอง...

หัวใจดวงนี้พังยับเยินตั้งแต่วันที่เขาตะโกนใส่หน้าว่ารังเกียจผู้หญิงแบบเธอเป็นที่สุด ช่างเถอะ… ทำเพียงเพื่อให้มันผ่านไปเพราะทุกอย่างคือ ‘หน้าที่’ เสร็จสิ้นกำหนดเวลาเมื่อไรถือว่าข้อตกลงทุกอย่างจบลง ‘คิดเหรอว่าฉันจะยอมหมั้นกับเธอยายเด็กแก่แดด! ต่อไปนี้อย่าหวังจะได้เฉียดเข้าใกล้ฉันอีก ฉันรังเกียจเธอ! ได้ยินมั้ย ‘พี่วิน…’ ‘อย่ามาเรียกชื่อฉัน! ผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอไม่มีสิทธิ์เข้าใจมั้ย’ ถ้อยคำแสนโหดร้ายถูกเปล่งออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างเล็กไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหน เธอยืนนิ่งสนิทราวกับไร้เรี่ยวแรง ทำได้เพียงแค่มองดูด้วยความอาลัยจนกระทั่งเขาเดินจากไปลับสายตา สาวน้อยทรุดตัวนั่งยังเก้าอี้ข้างกายพลางร้องไห้ระงมอย่างกับคนสิ้นสติ ระหว่างเราทำไมต้องมีวันนี้ด้วยความผูกพันทั้งหมดที่เคยมีให้กันมันไร้ค่ามากใช่มั้ย บัดนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แตกหักจนไม่เหลือชิ้นดี ได้แต่มองรอบกายผ่านม่านน้ำตาซึ่งไหลนองลงมาอาบแก้มสีแดงระเรื่อ ไม่สามารถต่อต้านหรือทำอะไรไปมากกว่านี้ได้เลย สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามพยุงร่างกายอันสั่นเทาไม่ให้ล้มลง จำวันนี้เอาไว้ให้ดีนะพิมพ์พลอย วันที่เธอไม่เหลืออะไร เพราะแม้แต่คนที่คิดว่าไว้ใจสุดท้ายเขาก็ปล่อยมือจากไปอย่างง่ายดาย ไม่มีแม้แต่เยื้อใย!

‘รักแรกของใจแต่ไม่ใช่คนสุดท้ายในชีวิต’ ถ้อยคำเปรียบเปรยความรักพวกนี้ ‘ปรายดาว’ ได้ยินจนชินชา กระทั่งมาเจอกับตนเอง เมื่อ ‘ภาม ภวัฒน์’ แฟนคนแรกกลับเข้ามาวนเวียนในชีวิตอีกครั้งพร้อมว่าที่เจ้าสาวซึ่งกำลังก้าวสู่บ่วงวิวาห์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า… ตัวอย่าง… “ถ้าเป็นคนดีขึ้นมาคุณจะเห็นผมอยู่ในสายตาเหรอ” “…” “ก็ยังทิ้งกันเหมือนเดิม” มือหนักบีบเคล้นปลายคาง เพื่อสบตา ภวัฒน์เพ่งพิศทุกตารางนิ้วซึ่งเคยครอบครองจนหมดสิ้น ใบหน้าสวย ดวงตาคู่งาม กลิ่นกายหอมหวานทุกอย่างเขาเคยเป็นเจ้าของกระทั่ง ‘ใครบาง’ พรากไปต่อหน้าต่อตา! “คุณมันก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน” “ปราย” “ดีแต่โทษคนอื่นไม่เคยมองดูสิ่งที่ตัวเองทำลงไป!” เธอกระแทกเท้าหนักๆ ไม่อาจทนมองหน้าอดีตคนรักสักเสี้ยวนาที แค่พลาดพลั้งมอบกายและใจให้เขาง่ายๆ ก็อับอายเกินทน วันนี้ขอรักตัวเองเดินออกมาจากอดีตโดยไม่รั้งรอ…

ความผิดในอดีตทำชายหนุ่มเสียหัวใจทั้งสองดวง... แม้เวลาล่วงเลยผ่านไปเธอและลูกจะให้อภัยเขา ผู้ชายเลวๆ คนนี้ได้หรือเปล่า ***** ตัวอย่าง “ทำไมกังวลเหรอหรือลืมไปแล้วว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร” “…” “เธอไม่ได้ทำมันนานแล้วนี่” แววตาที่ใช้สบตาคนตรงหน้าคมกริบยิ่งกว่าใบมีด มือสากลากไล้ทรวงอกอิ่มลงมาจนถึงเอวคอด “วันนี้ช่วยทำให้หน่อยได้ปะ” “ฝันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะ อีกอย่างคุณก็มีคนรักอยู่แล้วไม่สงสารฝันก็รู้สึกผิดกับคนที่คุณบอกว่ารักบ้างเถอะ สัญญาบ้า ๆ ระหว่างเราควรจบลงได้สักที!!”ความอดทนของหญิงสาวขาดผึงทันที เธอเบือนหน้าหนีคนใจร้ายไม่อยากจดจ้องแววตาหื่นกระหายที่พยายามแทะโลมตนเอง หัวใจกระตุกวูบเพียงได้คำยินพูดเหยียดหยามลึก ๆ อยากร่ำร้องถามอินธัสเหลือเกินว่าผู้ชายคนเดิมที่รักตนหายไปไหน “ฉันว่าเธอเข้าใจอะไรผิดไปหลายอย่างนะพลอยฝัน ถึงตอนนี้ฉันจีบรินอยู่ก็จริงแต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ต้องทำหน้าที่ตัวเอง” “…” “รอเขารับรักยอมเป็นคู่หมั้นฉันก่อนสิถึงจะหมดหน้าที่ของเธอ” “หมายความว่าถ้าคุณรินตอบว่ารักคุณ คุณก็จะปล่อยฝันไปใช่ไหมคะ” พลอยฝันเอ่ยเสียงเรียบแม้หัวใจเจ็บสาหัสก็ตาม ดวงตาทั้งสองพยายามสะกดกลั้นความเศร้าไม่ให้ไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว “ใช่” อินธัสตอบสั้น ๆ แต่ไม่สบตาเธอเช่นกัน “อยากให้สัญญาหมดเร็ว ๆ ก็ช่วยให้รินรับรักฉันสิ เธอเป็นผู้หญิงเหมือนกันน่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะชอบ” แม้ชายหนุ่มแสดงท่าทีไม่แยแสแต่นิ้วมือยังสัมผัสตามร่างบางไม่ต่างกับหนามแหลมคมทิ่มแทงผิวกายทุกอณู พลอยฝันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากไม่รู้ควรตัดสินใจเช่นไร ส่วนอินธัสเองชั่วขณะก็ปรากฏนัยน์ตาเจืออ่อนไหวเพราะลังเลที่ต้องดำเนินแผนการต่อไป สุดท้ายความเงียบงันกำลังแผดเผาหัวใจทั้งคู่จนกลายเป็นเถ้าธุลี “…ก็ได้ค่ะฝันตกลง ฝันจะช่วยคุณ”

ใครจะล่วงรู้ล่ะว่าพนักงานธรรมดาอย่าง 'พสิกา' อยู่ดีๆ จะกลายเป็นเด็กของ 'ณฟ้า' ลูกชายรัฐมนตรีชื่อดังเพราะงานประมูลพรหมจรรย์! เธออยู่ภายใต้ปีกของเขาเสมอมา โดยมีเงื่อนไขที่ว่า... เกี่ยวข้องเพียงแค่กาย ไม่มีสิทธิ์ใน 'หัวใจ!' ... “ก็เลยอยากเป็นสะใภ้บ้านนี้เพราะชอบเป็นปลิงดูดเลือด!” เข้าไปประชิดตัวเธออีกครั้ง โกรธเคืองในใจสุดท้ายพสิกาก็ไม่เคยมีความรักให้กัน ทำไมต้องแยแสขนาดนั้นด้วยล่ะน่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกรึเปล่าว่าเธอแค่ผู้หญิงรักสบายคนหนึ่ง ไม่ได้แตกต่างจากใครหลายๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแกเลยณฟ้า! “ค่ะ คุณก็รู้ยังไงเราก็ต้องหย่ากันอยู่ดี” “พูดเองนะว่าอยากหย่า!” “ใช่ค่ะ ฉันอยากหย่า” กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอยากควักหัวใจดูเหลือเกินว่ามันยังเต้นอยู่รึเปล่า ทำไมถึงได้เย็นชาขนาดนี้ พสิกาทิ้งหญิงสาวผู้ซึ่งบูชาความรักไปจนไม่เหลือซาก

การตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ราวกับฉันอยู่บนปากเหว... วันนี้เขาใจดี ทว่าพรุ่งนี้เขากลับใจร้าย แต่มันเป็นเพราะฉันเองที่ไม่อาจหลุดพ้นจากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น 'เพื่อนรัก' ได้เลย... คลื่นคือผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ในใจน้ำค้างตลอดมา แล้วในใจเขาล่ะ 'ผู้หญิงที่แสนพิเศษ' คนนั้นคือใคร?... “ก็พี่เขาให้ทำความรู้จัก ฉันก็รู้จักเธอแล้ว” “…” “เหลือแต่รู้ใจ” ชายหนุ่มยิ้มละมุนแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง “นะ…นาย” น้ำค้างหายใจติดขัด นับหนึ่งถึงสิบอยู่กับตนเองซ้ำๆ จะสติหลุดเพราะคนขี้อ่อยแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ตื่นเดี๋ยวนี้!! “แล้วเธอล่ะอยากรู้ใจฉันมั้ย” คลื่นไม่สนใจรอบข้างเลยสักนิด วินาทีนี้คนเดียวที่เขามองเห็นมีแค่เธอ… ชายหนุ่มจับมือเรียวของคนตัวเล็กขึ้นมาพลางเลื่อนไปยังตำแหน่งหน้าอกข้างซ้าย “อยากรู้หรือเปล่าว่าข้างในนี้รู้สึกยังไง”

ชีวิตที่เขาเคยปรารถนาเพื่อเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงที่รัก วันนี้เธอ 'คืน' มันให้แล้ว... “พี่รู้เรื่องเมื่อวานพี่ผิด…แต่เทียนเองก็ผิดเหมือนกันไม่ใช่เหรอ จะมาโยนความผิดให้พี่ฝ่ายเดียวได้ยังไง” พายุพ่นลมหายใจหงุดหงิด ท่าทีชายหนุ่มตอนนี้เด็กอนุบาลยังดูออกว่ารำคาญเหลือเกิน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือความยุ่งยากในความสัมพันธ์ และตอนนี้ระหว่างตนกับเทียนหอมเป็นอย่างนั้น แม้คนตัวเล็กเมินเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็จริง แต่ในใจเธอน่ะสิคงพังไม่เหลือชิ้นดี “เทียนชอบพี่ตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือไง” ไฮโซหนุ่มเอ่ย เพราะรู้ตั้งนานแล้วว่าเทียนหอมมีใจให้ตัวเอง “ที่ยอมเมื่อวานก็เพราะชอบพี่ แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ใช่สเปกพี่เลยสักนิดไม่ใช่เหรอเทียน” “พี่ลม” เธอเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงที่ใช้เรียกเขาเข้มขึ้นไม่เหลือภาพยายแก้มป่องน่าทะนุถนอมคนเก่า “เทียนยอมเพราะชอบพี่น่ะใช่ แต่พี่ไม่เคยชอบเทียนไง ถ้าพี่ไม่ได้เมาจริงทำไมไม่หัดห้ามใจตัวเองบ้าง ทำไมพี่ยัง…” “เอาต่อ” เขาเอ่ยถึงการกระทำซึ่งเธอไม่อยากได้ยินแบบตรงไปตรงมา ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเล่นเอาเทียนหอมกำหมัดแน่น “พี่ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ว่ะเทียน พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม” “พี่แม่ง…” เทียนหอมสุดจะทนกับคนแบบเขา “สามเดือน” “สามเดือนอะไรของพี่?” เธอเม้มริมฝีปากก่อนเลิกคิ้วตั้งคำถาม “ลองอยู่กันแบบสามีภรรยาจริงๆ ไหม… แค่สามเดือน”

เธอมีค่าแค่เวลาที่เขา 'อยาก' ระบายตกอยู่ในสถานะคนในความลับ แม้แต่คำว่า 'รัก' ก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ย “ขิมถามคุณจริงๆ นะคุณกาย…” นัยน์ตาแดงก่ำสบตาคู่คมผ่านม่านน้ำตา ร่างบางทรุดตัวนั่งลงเผชิญหน้าโดยไม่สนว่าแผลที่ระบมอยู่จะร้าวรานเพียงใด “เคยมีสักครั้งไหมที่คุณคิดจะรักขิม…” “…” “หึ…ไม่สิ ครั้งมันคงนานเกินไป แค่วูบนึงก็ได้…ขิมอยากรู้คุณเคยรักขิมบ้างไหม” “…” “หรือไม่เลย…มะ…ไม่เคยรักกัน” เสียงหวานสั่นระริกยามไม่ได้ยินคำว่ารักที่เพรียกหา กลายเป็นความเงียบเข้ามาทดแทน…ไร้คำอธิบายจากปากผู้ชายที่เธออยากฟังมากที่สุด เท่านี้ก็ชัดเจนแล้วว่าชายหนุ่มไม่เคยรักกัน มีแต่คริมารักเขาฝ่ายเดียว พอรู้ดังนั้นใบหน้าแดงก่ำอันเต็มไปด้วยมรสุมน้ำตาก้มลงร่ำไห้กับความหวังที่แหลกสลาย เธอร้องไห้กับฝ่ามือตัวเองจนเสียงแหบแห้ง เพราะโลกที่เคยมีแค่เขาเข้าใกล้คำว่า ‘ว่างเปล่า’ มากขึ้นทุกที

เซ็กซ์แลกรักใช้กับผู้ชายอย่างภควัตไม่ได้... วันที่เธอรักหมดใจ เขากลับยื่นสถานะเมียน้อยให้ไม่ไยดี! ตัวอย่าง… “คุณจะให้ไหมเป็นเมียน้อยถึงไหมจะมาก่อนงั้นเหรอคะ” “ไหมเข้าใจแบบนั้นก็ได้ผมไม่ติด แต่ผมกับน้องอรเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก” ภควัตกำลังปกป้องผู้หญิงอีกคนทางอ้อมทำให้เหมือนไหมรู้สึกโง่เขลาเบาปัญญา ผ่านมาเธอยอมทนเขาตลอด คอยอยู่บริเวณมุมมืด เพียงหวังว่าแสงจากหัวใจอาจส่องสว่างหาเขาสักวันหนึ่งแม้ปลายทางที่ปรารถนาริบหรี่ก็ตาม แต่เดาว่าภควัตคงพอเห็นค่ากันบ้างพึ่งรู้ก็วันนี้ว่าสุดท้ายเปล่าประโยชน์สิ้นดี! “คุณคิดถึงแต่มุมตัวเอง งั้นไหมขอถามอย่างหนึ่งได้มั้ย” “…” “ที่ผ่านมาเคยรักไหมบ้างหรือเปล่า” “รักของไหมคืออะไร ถ้ารักเหมารวมเซ็กซ์งั้นผมคงรักผู้หญิงอีกหลายคนก่อนหน้าไหม”

ดาริกาเป็นแค่ของเล่นเดินพันในวันนั้น… นักรบไม่เคยรู้ว่าสำคัญจนกระทั่งหายไป “งั้นพนันกันไหม” ชายหนุ่มจึงแกล้งถาม ก่อนล่วงมือถือออกมาอัดวิดีโอช่วงจังหวะสำคัญ หัสดินซูมใบหน้านักรบชัด ๆ จนคนขี้รำคาญโบกไม้โบกมือทำเสียงจิ๊จ๊ะ “ทำอะไรของมึง” “ถ้ามึงเอายายนี่ได้สัก…สามเดือน กูซื้อปอร์เช่ให้มึงขับเล่น ๆ เลยเอาปะ” ไฮโซปากไวยักคิ้วท้าทาย “เพื่อ…ถ้ากูอยากได้กูก็แค่ซื้อ มึงก็รู้กูรวย” นักรบเลิกคิ้วอวดดี “เงินมึงมีมากแต่เรื่องสนุก ๆ แบบนี้ไม่ได้มีเข้ามาบ่อย ทำไมหรือกลัวเขาเสียใจ” “ทำไมกูต้องกลัว ยายกระจอกนี่ไม่สำคัญอะไรมึงอย่ามาตลก” “งั้นเหรอแต่ปกติคนอย่างมึงไม่เคยยอมให้ใครท้าทายนะ นี่เล่นฉีกหน้ากลางคณะมึงน่าจะ…” “ที่พูดมาทั้งหมดสรุปแค่อยากให้กูตอบตกลง” “ฮ่า ๆ กูแค่หาวิธีเอาคืนสนุก ๆ ให้มึงไงได้ทั้งขับได้ทั้งขี่ ไม่สนเหรอวะ” หัสดินกลั้วหัวเราะเสียงดังทำเอานักรบนิ่งครู่หนึ่ง แต่ดวงตาทั้งสองข้างยังไม่ละห่างเป้าหมาย “เอาดิ กูเล่นด้วย”

ลูกควรมาในช่วงเวลาเธอและเขาพรั่งพร้อม… มากกว่าวันที่สายสัมพันธ์แตกหักไม่เหลือชิ้นดี เพราะผู้เป็นสามีทิ้งไว้แค่เพียงใบหย่าและเลือดรักที่เขาไม่ต้องการ!