แค้นเสมอรัก

หัวใจที่แตกสลายเต็มไปด้วยรักและความเกลียดชัง สุดท้ายปลายทางนั้นจะจบลงเช่นไร ทรวงอกไหวกระเพื่อมตามแรงอารมณ์ข้างใน ทุกย่างก้าวบน พรมกำมะหยี่ให้ความรู้สึกคล้ายจมอยู่ในมหาสมุทรอันลึกล้ำ เจ้าของเรียวขาขาวพยายามอย่างมากที่จะควบคุมจังหวะการเดินไม่ให้สั่นไหว เพราะเรื่องที่รู้มาสามารถผลักเธอลงไปสู่ก้นบึ้ง ความเสียใจได้ทุกเมื่อ ‘สามีเธอมานอนกับฉันคืนนี้ ถ้าไม่เชื่อลองพิสูจน์ดูก็ได้นะ เผื่อจะฉลาดขึ้นบ้าง’ ต่อให้ปากบอกเข้มแข็ง ทว่าเมื่อคำท้าสุดเผ็ดร้อนถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์ ใจดวงน้อยก็ปวดร้าวราวถูกคมมีดบาดลึก มือกำพวงมาลัยแน่นขณะที่ปลายเท้าเหยียบคันเร่งมุ่งไปยังเพนต์เฮาส์กลางมหานคร ทันทีที่ถึงปลายทางมือบางหยิบคีย์การ์ดซึ่งมีเก็บไว้เองหนึ่งชุด สถานที่แห่งนี้ ‘ฟ้ารดา’ เคยมาดูกับ ‘ภารัณ’ ผู้เป็นสามี และทั้งคู่ก็ตัดสินใจซื้อร่วมกัน ชายหนุ่มอ้างว่าอยากปล่อยเช่าด้วยหวังกำไร ทว่าความจริงช่างสวนทาง เขาหลอกล่อใช้เงินเธอบางส่วนปรนเปรอคนในความลับ เมียน้อยสามีซึ่งฟ้ารดาล่วงรู้นานกว่าสี่เดือน... เหตุการณ์บัดซบเริ่มต้นด้วยข้อความประหลาด มันคือรูป แอบถ่ายตามสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโรงแรม ห้างสรรพสินค้า หรือทริปต่างจังหวัด ภาพสุดเย้ายวนมักเบลอหน้าฝ่ายหญิง แต่ ไม่บดบังใบหน้าหล่อเหลาของภารัณ ราวอยากประกาศให้โลกรู้ ช่างไม่ยุติธรรมเลยสักนิด มองจากดาวอังคารยังดูออกว่าอยากก่อกวน แต่ไม่เคยทำสำเร็จ เพราะต่อให้ใจสลายและต้องนั่งร้องไห้ฟูมฟายบ่อยครั้ง หญิงสาวก็ไม่ปริปากประณามใครทั้งสิ้น เธอแบกรับความเสียใจกระทั่งฟางเส้นสุดท้ายขาดลงในวันครบรอบแต่งงานปีที่สอง ‘เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านนะพี่รัณ ฟ้าเตรียมสปาเกตตีผัด- พริกแห้งของโปรดพี่ไว้ด้วยแหละ’ ‘เชิ้ตสีน้ำเงิน เขาว่าใส่วันจันทร์พี่จะโชคดี ฟ้าขอให้วันนี้พี่มีความสุขไม่ปวดหัวกับงานนะคะ’ ฟ้ารดาฝืนยิ้มและทำหน้าที่ภรรยาสุดความสามารถ แม้เจ็บปวดกับท่าทีเฉยเมยแต่คนตัวเล็กไม่เคยบกพร่อง ทั้งงานบ้านลามไปถึงให้ความสุขภารัณเรื่องบนเตียง หญิงสาวไม่ยอมแพ้ เพราะเชื่อมั่นในรักแท้ที่สัมผัสได้ในอดีต จนวันนี้เพิ่งมาฉลาดกับวิมานสวยหรูที่คนรักเคยวาดไว้ สุดท้ายก็ จับต้องไม่ได้พร้อมเลือนหายไปไม่ต่างกับฟองอากาศ ตื๊ด! ตื๊ด! เครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าคลัตช์สั่นครืดคราด หมายเลขโทรศัพท์เพื่อนสนิทปรากฏบนหน้าจอ ฟ้ารดากดรับสายกรอกเสียงพูดกับ ‘มินตรา’ “ฮึก…มิน…ตอนนี้ฉันอยู่นี่แล้วนะ ผู้หญิงสารเลวคนนั้น ส่งข้อความมา พี่รัณกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ทำไมฉันรักเขา ไม่พอเหรอ” เมื่อนึกถึงบรรยากาศแสนหวานในวันวาน หยาดน้ำตาก็ พานไหลรินข้างแก้ม กล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้เขาเช่นทุกปีกลายเป็นหม้ายทิ้งไว้ที่บ้าน ‘แกใจเย็นนะฟ้า สูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติก่อนบางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่แกคิดก็ได้ พี่รัณอาจแค่หลงแต่คงไม่…’ “หลักฐานตำตาขนาดนี้จะให้ฉันโง่เชื่ออะไรอีกล่ะ แกก็บอกเองไม่ใช่เหรอพักหลังเขาเปลี่ยนไป พี่รัณเหมือนไม่ใช่คนเดิม” มินตราพูดไม่ออก พยายามเต็มที่เพื่อเรียกสติฟ้ารดาคืน “พอเถอะมิน ฉันไม่ไหวจริงๆ ยังไงคืนนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง สองคนนั้นเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ ฉันก็คนนะไม่ใช่ควายที่จะทนให้สวมเขาได้ตลอดเวลา” พูดจบฟ้ารดาก็ปาดน้ำตาลวกๆ มือข้างที่ว่างจิกเกร็งพลางพรู ลมหายใจระบายความชอกช้ำ ‘ฉันว่า…’ “เลิกปกป้องเขาซะทีฉันรู้แกสนิทกับพี่รัณมาก แต่ลืมไป หรือเปล่าฉันก็เป็นเพื่อนแกเหมือนกัน” ‘ฟ้า…’ “ขอบใจแกนะที่แนะนำให้รู้จักผู้ชายคนนี้ ที่ผ่านมาฉันเชื่อตลอด ต่อให้เจอปัญหาแค่ไหนก็ไม่มีทางเลิกรักพี่รัณได้ แต่ตอนนี้ ไม่รู้ทำไมยิ่งใกล้เขา ฉันยิ่งเจ็บ มันจุกนะมิน คงเพราะไม่เคยคิดมั้งว่ารักของเราจะถึงทางตัน” ติ๊ด! หลังวางสายฟ้ารดากัดฟันแน่น กลั้นเสียงร้องไห้ยืนตัวสั่นเทา หน้าประตู มือสั่นกำคีย์การ์ดสะท้อนชัดว่าลังเล เพราะสมอง โง่งมตะโกนกล่อมให้หันหลังกลับ ควรแกล้งหลอกตัวเองต่อเสแสร้งไม่รับรู้เพื่อรักษาสถานะเมียตีทะเบียน แต่อีกด้านก็ค้านขึ้น การทนเห็นชายที่รักแบ่งใจให้คนอื่น ชั่วชีวิต เธอยอมได้จริงหรือเปล่า เพราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งเก่าทีไร ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายพลันบีบรัดรุนแรงเสมอ ที่ผ่านมาก็ถอยจนไม่รู้จะถอยอย่างไรแล้ว การให้เขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ตัวเองมีสิทธิ์เรียกร้องคงไม่มากพอให้พวกเขาเห็นหัวเธอ เพราะหล่อนท้าทายราวปรารถนาต้อนกันให้จนมุม ดังนั้น ฟ้ารดาจึงได้คำตอบทันที ถ้าอยากจบปัญหาบัดซบนี้ เธอควรเผชิญหน้ากับความจริง เมื่อคิดเช่นนั้นมือก็ทาบคีย์การ์ดกับบานประตูทันที สิ่งแรกที่เห็นคือส้นสูงวางเกะกะคู่รองเท้าสามี ถัดจากนั้นไม่กี่ก้าวก็พบ สูททอมฟอร์ดซึ่งภรรยาคนนี้เลือกให้ “อ๊ะ…อ๊า แรงอีกนิดสิคะคุณรัณขาหวานไม่ไหวแล้ว” เสียงครางต่ำทำดวงตาเศร้าสั่นไหว ยิ่งได้ยินลมหายใจหอบกระเส่าลอดผ่านบานประตูซึ่งปิดไม่สนิทก็สามารถจินตนาการต่อได้ทันทีว่าพวกเขารีบร้อนแค่ไหน “อ่า…ใกล้แล้วอีกนิดครับหวาน” “…” “เยี่ยม อย่างนั้นแหละสุดที่รักของผม” คำว่า ‘สุดที่รักของผม’ กระชากหัวใจดวงน้อยหลุดออก นอกร่าง และตอนนี้ภารัณก็กำลังบดขยี้มันต่อด้วยฝ่าเท้า เรื่อง สารเลวหลังบานประตูนั่นช่วยปลุกให้เธอตื่นจากฝัน นี่ใช่ไหมเหตุผลของการเฉยชาตลอดสี่เดือน เพราะเขาไม่เหลือรักอีกต่อไป ทริปฮันนีมูนแสนหวาน ภาพครอบครัวซึ่งเคยวาดฝันกันไว้ สุดท้ายมันก็แค่น้ำคำลวงจากปากผู้ชายไม่รู้จักพอ การเลือกรักภารัณเคยเป็นหนึ่งความโชคดีไม่กี่อย่างในชีวิตฟ้ารดา เพราะชายหนุ่มเปรียบเสมือนของขวัญ เธอไม่ต้องลงแข่งให้เหนื่อยล้า ไม่ต้องพยายามวิ่งเพื่อให้ถึงเส้นชัยโดยไว เขาแสดง ให้เห็นว่าพร้อมรออยู่ตรงปลายทาง ทว่าท้ายที่สุดสัญญาที่เคยพูดไว้แค่เรื่องโกหก เช่นนั้นคงถึงเวลาปิดม่านละครน้ำเน่านี้เสียที มือบางกำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน กระชากประตูให้ เปิดออกทั้งที่ใจสะบักสะบอม ภาพตรงหน้าคือภารัณแลกลิ้นดูดดื่มกับหญิงอื่นอย่างที่เคยทำกับตน เขาเปลือยกายโชว์รอยสักและ มัดกล้ามท่อนบน ส่วนอีกฝ่ายนั้นบดเบียดร่างอวบอิ่มในชุดชั้นในบนตักแกร่งอย่างไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ตรงนี้…ควรเป็นพื้นที่ของเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าด้านที่ไหนก็ไม่รู้ พวกเขากล้าทำเรื่องทุเรศเช่นนี้ในวันครบรอบแต่งงานของเราได้อย่างไร! “พี่รัณ!!” มือนิ่มกระชากผมสีน้ำตาลอ่อนเพื่อให้เห็นหน้าผู้หญิงสารเลวชัดๆ “อยากให้ฉันมาเห็นกับตานักไม่ใช่เหรอ เงยหน้ามองฉันสิ ผู้หญิงที่เธอแย่งเอาสามีไปกกกอดไง” พอเพ่งมองก็เห็นชัดว่าผู้หญิงคนนี้คือนางเอกใหม่ไฟแรง ช่องดัง ‘น้ำหวาน มธุรส’ พรีเซนเตอร์คนล่าสุดของแบรนด์น้ำเมาซึ่งภารัณมีหุ้นส่วน “ฮึก…ฮือคุณพูดอะไรหวานไม่รู้เรื่อง ขอนะคะอย่าทำร้ายหวานเลย เรามาคุยกันดีๆ เถอะในเมื่อก็รักคุณรัณทั้งคู่” หล่อนพนมมือร่ำไห้ ปั้นหน้าเศร้าโศกเล่าความเท็จ แต่ไม่ลืมส่งยิ้มหยามเมียหลวง “อายหรือเปล่าพูดออกมาแต่ละคำ พี่รัณก็เหมือนกันนึกถึงหน้าฟ้าบ้างไหมตอนมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้!” เล็บยาวจิกไหล่ขาวกระทั่งปรากฏรอยแดง เสียงหวานเข้มขึ้นบ่งบอกอารมณ์เดือดดาลใกล้ปะทุ “ฮึก…หวานขอโทษ แต่หวานรักคุณรัณจริงๆ” “หน้าด้านบอกรักสามีคนอื่น ทั้งที่เมียเขายืนทนโท่อยู่ตรงนี้เนี่ยนะ!” พูดจบก็เหวี่ยงร่างบอบบางชนขอบเตียงพลางเงื้อมือจะตบสั่งสอนคนอวดดี “พอสักทีฟ้า หยุดเถอะปล่อยได้แล้วหวานเขาไม่ผิดอะไร” ภารัณคว้าผ้าเช็ดตัวพันเอวสอบลวกๆ ร่างสูงเดินจ้ำอ้าวมา ฉุดรั้งเอวคอดกิ่วของภรรยาจากเบื้องหลัง “คะ…คุณรัณ” “ออกไปก่อนหวาน เดี๋ยวผมคุยกับผู้หญิงคนนี้เอง” เสียงราบเรียบติดเย็นชา นัยน์ตาว่างเปล่าจ้องกลับมาทำฟ้ารดาไม่ต้องหาคำตอบให้เสียเวลาว่าเขาเลือกใคร ผู้หญิงคนนี้...เขาใช้เรียกเธอ “พอเถอะฟ้าอย่ายื้อต่อไปเลย เราจบเรื่องนี้ได้ไหม ฟ้าไม่ใช่ความสุขของพี่อีกแล้ว ฟ้าก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวถอนสายตาด้วยไม่อาจทนมองหน้าเขาต่อ ปลายจมูกแดงก่ำสูดหายใจเข้าปอด และพยายามถามหาเหตุผลจนลืมนึกไป ในเรื่องความรักมีแค่หัวใจเท่านั้นเป็นตัวนำทาง “งั้นพี่บอกได้ไหม ฟ้าผิดตรงไหน” “…” “พี่รัณ” เสียงคนฝันสลายเรียกชื่อชายที่รักอีกครั้ง “ฟ้าไม่ผิดพี่แค่ไม่เหมือนเดิม กลับไปเถอะคืนนี้พี่ค้างกับหวาน แล้วพรุ่งนี้เราเจอกันที่เขตตอนเก้าโมง หวังว่าคนฉลาดอย่างฟ้าคงไม่โง่พอจะยื้อผู้ชายที่ไม่ได้มีแค่ตัวเองคนเดียว” ดวงตาสีรัตติกาลเหลือบมองหน้าภรรยาแค่เสี้ยววินาที ก่อนหันหลังหนี แต่ฟ้ารดาไม่มีทางยอม เธอดึงแขนคนตรงหน้า ริมฝีปากพร่ำเซ้าซี้ต่อไม่เลิก “เมื่อกี้พี่ว่าไงนะ ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า กล้าพูดเรื่องสำคัญแบบนี้หน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง” มือนุ่มทุบลงบน แผงอกกำยำซ้ำๆ “ตอบฟ้าสิ!” ภารัณซึ่งนิ่งอยู่นานถอนหายใจหนัก แววตาคมตวัดมอง จากนั้นก็บีบไหล่บางระบายความหงุดหงิด “ก็เพราะไม่รักแต่แรกไงพี่ถึงกล้าพูดแบบนี้ใช้สมองคิดสิ ผู้หญิงจืดสนิทแถมชอบอวดเก่งอย่างฟ้ามีอะไรน่าดึงดูดบ้างนอกจากรวย” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหยาบคายไม่ไว้หน้า ชายหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพูดจาแรงๆ ตัดสายสัมพันธ์ “ดูสภาพตัวเองตอนนี้หน่อยเหอะ ฟ้าเหมาะสมกับพี่ตรงไหน ถ้าไม่มีเงิน ไม่มีพ่อ ไม่มีอำนาจ คนอย่างฟ้าแม่งก็ไม่มีค่าอะไรสักอย่าง!” ภารัณเหวี่ยงร่างบางกระแทกขอบเตียง “พี่แต่งงานกับฟ้าแค่เพราะเหมาะสม สรุปที่ผ่านมาเห็นฟ้าเป็นแค่สะพานให้เดินข้ามพอตัวเองประสบความสำเร็จก็ถีบหัวส่งถูกไหม” “ใช่” “ที่พี่ทำมันคือฝันร้ายของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง พี่หลอกให้ฟ้ารักยอมแต่งงานด้วย แค่เพราะความต้องการของตัวเอง พี่ไม่คิดเลย ใช่ไหมว่าฟ้าจะทุกข์ตลอดชีวิตก็เพราะโง่เชื่อพี่!” “แล้วแต่ฟ้าเลย แต่จำไว้ครอบครัวในฝันกับสามีลวงๆ คนนั้น ไม่เคยมีอยู่จริงหรอก ทางที่ดีเลิกร้องไห้แล้วลืมทุกอย่างเกี่ยวกับ พี่ซะ ที่นี่ไม่เหลือผู้ชายคนเดิมให้ฟ้ารักอีกแล้ว” “ฮึก…สักวันพี่จะเสียใจที่ทำกับฟ้าแบบนี้” “…” “คนไร้หัวใจอย่างพี่ ไม่สมควรได้รับความรักอีกเลย” เธอสะอื้นไห้ ส่วนเขาพอฟังเสียงตัดพ้อจบก็เดินจากไป เวลานี้ห้องพักสุดหรูเหลือเพียงอากาศธาตุและความว่างเปล่า แผ่นหลังกว้างของคนที่ปากบอกจะอยู่ข้างกันตลอดชีวิต ไม่มีอยู่จริง… กว่าครึ่งชั่วโมงที่ฟ้ารดาเอาแต่ร้องไห้ ปล่อยความเจ็บช้ำ กัดกินจนหัวใจเหนื่อยล้า เมื่อเขาไม่หันกลับมาจากนี้การก้าวไปข้างหน้าคือหนทางเดียวที่จะช่วยให้หลุดพ้น คิดเช่นนั้นจึงกัดฟันพยุงตัวเองให้ก้าวเดินกระทั่งถึงลานจอดรถข้างล่าง เปิดประตูสตาร์ตเครื่องยนต์พร้อมเหยียบคันเร่งด้วยใจ เหม่อลอย เมื่อรถคันหรูเคลื่อนเข้าสู่ถนน คนขับก็ยิ่งทวีความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ด้วยอยากถึงปลายทางโดยไว หากแต่เศษซากความทรงจำร้ายๆ ยังคงวิ่งชนกันวุ่นวายในหัว สวนทางกับท้องถนนยามค่ำคืนซึ่งเหลือเพียงความเงียบสงัด ครั้นถึงแถบชานเมืองฟ้ารดาก็เร่งความเร็วอีกรอบ ทว่าครั้งนี้กลับต่างออกไป เมื่อพวงมาลัยในมือสั่นควบคุมไม่ได้จนต้องพยายามเรียกสติคืน จากนั้นก็ผ่อนคันเร่งช้าๆ พลางเหยียบเบรก แต่ไม่สามารถหยุดยั้งความเร็วซึ่งพุ่งทะยานกว่าเดิม พอใกล้ทางแยกเหตุการณ์เบื้องหน้าบีบหญิงสาวให้ตัดสินใจกะทันหัน สุดท้ายมือหักพวงมาลัยหลบเข้าข้างทาง อัด ปลายสะพานจนหน้ารถบดบี้ กระจกข้างแหลกละเอียดกรีดใบหน้าและผิวขาวนวล ซ้ำร้ายแรงกระแทกหนักหน่วงยังมีอานุภาพทำคนขับร้าวไปทั้งทรวงอก เธอเจ็บ…ปวดเหลือเกิน “พี่รัณ…” ในห้วงความคิดก่อนเปลือกตาปิดลงกลับเห็นใครบางคนยืนอยู่บนถนนไม่ไกล หากไม่เหลือแรงพอจะรั้งเขาได้ เป็นอย่างนี้ก็เพราะหัวใจเจ้ากรรมยึดติดกับผู้ชายไม่รู้จักพอ เธอฝืนเรียกภารัณซ้ำๆ แม้รู้ว่าชายหนุ่มไม่มีวันกลับมา ลมหายใจแผ่วระบายเข้าออกอย่างเจ็บปวด หลังจากนั้น ไม่นานพวงมาลัยที่กำอยู่ก็หลุดมือ เวลานี้ฟ้ารดาคว้าอะไรไม่ได้สักอย่าง แม้กระทั่งความรักก็หายไป…