บทที่ 1
2589 คำ
ในช่วงบ่ายวันถัดมา…
แสงไฟนีออนลอดผ่านแพขนตายาว กลิ่นสะอาดอันมาจากบรรยากาศในโรงพยาบาลลอยกระทบจมูก กระทั่งคนป่วย ถอนหายใจแผ่วออกมา ใบหน้าขาวเหยเกตามอาการร้าวระบม มือบางกุมศีรษะ สายตาสับสนเหลือบสังเกตรอบข้าง
“นะ…น้ำ”
เสียงหวานเอ่ยติดๆ ขัดๆ ขณะพยายามขยับกาย ส่งผลให้ ร่างท้วมซึ่งนั่งเฝ้าไม่ไกลปรี่เข้ามาหา
“ฮึก…ฮือ…คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว” หญิงชรากลั้นเสียงสะอื้น มือถือแก้วป้อนของเหลวที่คนเจ็บร้องขอ
“ดื่มก่อนนะคะ”
นานกว่ายี่สิบชั่วโมงกว่าฟ้ารดาจะรู้สึกตัว แต่นับว่าสวรรค์ยังพอปรานีเธออยู่บ้าง เพราะหญิงสาวได้รับการช่วยเหลือจากพลเมืองดีข้างทาง เขาติดต่อกู้ภัยนำร่างคนเจ็บส่งโรงพยาบาลทันเวลา
“เรียกหมอ…”
“…”
“เรียกหมอได้ไหมคะ…”
“คุณหนู…คุณหนูหมายถึงให้นมเรียกหมอเหรอคะ”
ฟ้ารดาย้ำความปรารถนาอีกรอบ “เรียกหมอ…” เมื่อสัมผัสได้ว่าไม่ใช่อาการเพ้อ หญิงชราจึงกดออดสัญญาณเรียกพยาบาลทันที
กว่าสิบนาทีที่นมนุ่มเฝ้ารอหน้าห้องเพียงลำพัง หญิงชรากุมมือสองข้างวางบนหน้าตัก ถึงโล่งอกแต่ไม่วางใจด้วยท่าทีฟ้ารดาต่างจากเดิม
เธอดูระแวงเหมือนผวาบางอย่าง ทว่าคนรับใช้อย่างนางไม่มีความรู้มากพอจะช่วยรักษา นางมีหน้าที่ส่งกำลังใจและภาวนาให้อีกฝ่ายพ้นเคราะห์เสียที แล้วพอนึกถึงเรื่องร้ายๆ ชายตรงหน้าก็ปรากฏตัว
“คุณนุ่ม”
ร่างสูงสวมเครื่องแต่งกายหลุดลุ่ยเหมือนคนเพิ่งสร่างเมา เสื้อเชิ้ตยับย่นโผล่พ้นขอบกางเกงขายาว แถมยังอุตส่าห์เว้นกระดุมถึงสามเม็ด อวดแผงอกล้ำราวกับจงใจ
ทันทีที่นางเห็นภารัณความคิดด้านลบก็ฟุ้งซ่านเต็มสมอง แววตาเคร่งขรึมจับจ้องเขาทุกซอกทุกมุม ริมฝีปากแสยะยิ้ม ไม่ ชอบใจ นี่น่ะหรือคนที่คุณหนูรัก…
นมนุ่มลุกขึ้นประจันหน้าชายหนุ่ม หล่อนกอดอกไม่สน เสียงเข้มที่เอ่ยถาม
“ฟ้าเป็นไงบ้าง”
มือแกร่งทำทีจะคว้าลูกบิดประตู แต่หล่อนยืนนิ่งขวางทางด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ทำไมป่านนี้คุณเพิ่งมา”
“…”
“คุณเห็นคุณหนูเป็นภรรยาบ้างหรือเปล่า” นมนุ่มเอ่ย เสียงแข็ง
“ถึงไม่รักกันแล้ว แต่อย่างน้อยดิฉันคิดว่าคุณควรทำหน้าที่สามีที่ดีไม่ใช่เหรอคะ”
นางตำหนิภารัณอย่างตรงไปตรงมา เพราะบ่อยครั้งฟ้ารดาต้องร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ ซึ่งหญิงร้ายชายชั่วทำลับหลัง และพอความสัมพันธ์ทั้งคู่ถึงจุดสิ้นสุด คนปวดร้าวย่อมเป็นฝ่ายที่รักมากกว่า
“เมื่อคืนคุณหนูเกือบตายเพราะคุณ…คุณรู้ไหม”
“ผมขอโทษเพิ่งได้ยินเรื่องทุกอย่างเมื่อเช้า ตอนนี้ฟ้าอยู่ข้างใน ใช่ไหม”
“ดิฉันไม่รู้นะคะว่าคุณสำนึกจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า แต่หลังจากนี้ถือว่าดิฉันขอ ถ้าคุณไม่รักคุณหนูก็อย่าทำให้เธอเสียใจอีก คุณควรจากไปเงียบๆ เพราะที่ผ่านมาคุณเองก็ทำร้ายเธอตลอด”
“…”
“ตอนนี้ใจคุณหนูไม่เหลือพื้นที่ให้เจ็บแล้ว”
นมนุ่มกล่าวเหมือนขอร้อง แต่เจตนาแท้จริงคืออยากตัดเนื้อร้ายออกจากชีวิตฟ้ารดาต่างหาก
“ถ้าคุณยังมีความเป็นคนอยู่ ทันทีที่คุณหนูหายดีก็ควรรีบจัดการเรื่องทุกอย่างแล้วไปตามทางของตัวเองซะ”
ภารัณแสร้งพยักหน้าเข้าใจ ทว่าถ้ารู้จักเขาดีคงพอจะเดาได้ คนอย่างเขาไม่เคยเดินตามความต้องการของใคร “พูดจบแล้ว ใช่ไหม ผมเข้าไปได้หรือยัง”
“หมอวีกำลังตรวจอาการ ถ้าอยากเจอคุณหนูคงต้องรอ”
นมนุ่มกระแทกเสียงบอก แต่นั่นยังไม่มีอานุภาพมากพอทำ ใจแกร่งหวั่นไหวเท่าคำว่าหมอวี
‘ปฐวี’ คือพี่ชายคนสนิทข้างบ้าน หนุ่มคนเดียวซึ่งสามารถเข้านอกออกในคฤหาสน์และใกล้ชิดฟ้ารดาตั้งแต่วัยเยาว์
“ผมตรวจคร่าวๆ อีกรอบแล้วนะ ตอนนี้สภาพร่างกายภายนอกไม่น่าเป็นห่วงเท่าไร เธอแค่ต้องการการพักผ่อน” เสียงทุ้มว่าขณะดวงตาคู่คมสบตาสามีฟ้ารดา คุณหมอหนุ่มเม้มปาก เสียงถอนหายใจทอดยาวประหนึ่งเรื่องที่เอ่ยต่อจากนี้น่าหนักใจ
“แต่ที่น่ากังวลคืออาการสูญเสียความทรงจำ ที่สำคัญน้องฟ้าตั้งครรภ์ได้เกือบหกสัปดาห์แล้ว”
“คุณว่าไงนะ” ทันทีที่ได้ยินคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากัน ภารัณเหลือบมองคนป่วยด้วยแววตาสะท้อนความรู้สึกหลากหลาย เธอดื่มด่ำอยู่ในห้วงนิทรา เพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่แพทย์หนุ่มฉีดให้ทางสายน้ำเกลือ
“คุณบอกว่าฟ้าท้อง” ชายหนุ่มถามขณะข่มความห่วงใยซึ่งมีให้เธอจนตนเองอ่อนแอ “แล้วตอนนี้ฟ้าก็จำใครไม่ได้”
“เมื่อคืนผมตรวจร่างกายน้องฟ้าอย่างละเอียด สรุปคือเธอตั้งครรภ์ คุณวางใจได้อย่างผมไม่มีพลาดแน่ แต่พอน้องฟ้าฟื้นนี่สิ นมนุ่มเรียกผมมาดูอีกรอบ ทำให้ได้รู้ว่าความทรงจำทั้งหมดหายไป น้องฟ้าจำใครไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นคุณ ผม หรือแม้กระทั่งครอบครัว”
“…”
“ตอนนี้สภาพจิตใจน้องฟ้าค่อนข้างอ่อนไหว เพราะงั้นสิ่งเดียวที่ผมอยากขอคุณคือหลังจากนี้ใส่ใจน้องฟ้าให้มากๆ จนกว่าเธอจะกลับมาปกติ”
พูดจบหมอหนุ่มก็เหน็บปากกาตรงกระเป๋าเสื้อกาวน์ จากนั้น โน้มหน้ากระซิบข้างหูภารัณ
“ผมไม่รู้นะว่าเหตุการณ์บ้าๆ นี้เกิดขึ้นได้ยังไง”
“…”
“แต่ถ้าคุณดูแลไม่ได้ก็แค่ปล่อยเธอไป แล้วผมจะดูแลน้องฟ้าต่อเอง” ประโยคดังกล่าวเหมือนระเบิดตูมใหญ่ ส่งผลให้ภารัณหูอื้อชั่วขณะ นัยน์ตาคมกริบตวัดมองผู้พูดอย่างเดือดดาล แต่คนฉลาดแบบปฐวีไม่สนใจ สัญชาตญาณลูกผู้ชายมองออกตั้งแต่ทีแรก เห็นหน้าอีกฝ่ายก็รู้ว่าภารัณไม่ชอบเขา ติดจะเกลียดเสียด้วยซ้ำ
5 ปีก่อน…
ร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัยคือแหล่งนัดพบของหนุ่มสาวละแวกนั้น ลูกค้าส่วนใหญ่คือเหล่านักศึกษาและกลุ่มคนวัยทำงาน ซึ่งมักแวะเวียนมานั่งอ่านหนังสือ ทบทวนตำราหลังเลิกเรียน หรือไม่ก็ปรารถนาจะลิ้มรสกาแฟชั้นเลิศ ปฐวีเองก็เช่นกัน เจ้าของดวงตาสระอิสะท้อนความใจดี บัดนี้กำลังกวาดตาอ่านตัวอักษรในมือระหว่างรอใครบางคน
‘Happy Birthday my little princess เจ้าหญิงน้อยของพี่ พี่ขอให้น้องมีความสุข รักษารอยยิ้มหวานๆ ของตัวเองไว้ตลอดไปนะ ยินดีย้อนหลังกับความสำเร็จของน้อง…
จาก ว่าที่พี่หมอในอนาคต’
ชายหนุ่มทวนข้อความที่ตั้งใจเขียนลงบนกระดาษหอมด้วย สีหน้าไม่มั่นใจ วันนี้เขาเตรียมของขวัญสำหรับวันเกิดเธอย้อนหลัง และคะแนนท็อปมิดเทอมซึ่งฟ้ารดาสามารถคว้ามาได้ทุกวิชา ปลายนิ้วเคาะโต๊ะคล้ายประหม่า ยิ่งเข็มนาฬิกาเดินหน้าอาการยิ่งมากขึ้น
กรุ๊งกริ๊ง!
เมื่อประตูกระจกถูกเปิดออก ทำโมบายซึ่งแขวนข้างบนเคลื่อนกระทบกัน ร่างอรชรในชุดนักศึกษาก้าวเข้ามาก่อนคลี่ยิ้มสดใส เธอคือเจ้าของรอยยิ้มที่ปฐวีประทับใจไม่เคยลืม
“รอนานไหมพี่วี”
“พี่หมดค่ากาแฟไปสิบแก้วอะ คิดว่าไง”
ชายหนุ่มกระเซ้าตามประสาคนอารมณ์ดี เขาทำทีเปิดบทสนทนาด้วยความผ่อนคลาย ก่อนหาจังหวะสารภาพความในใจ
“โห เวอร์มาก พูดขนาดนี้ปาเลขบัญชีมาเลยเหอะ”
เธอย่นหน้า แล้วย่อกายนั่ง เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามกรอบ หน้าหวาน ผมดัดลอนพันกันยุ่งแต่ยังดูงดงามหากทำชายหนุ่มขมวดคิ้ว ด้วยฟ้ารดามักถูกสั่งให้รักษาภาพลักษณ์คุณหนูแสน เพอร์เฟกต์ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว
“วันนี้ลุงน้อมไปไหนฟ้า”
ลุงน้อมที่ว่าคือพลขับซึ่งรับส่งหญิงสาวไม่ว่าจะเดินทางใกล้ หรือไกล ด้วยห่วงความปลอดภัยของบุตรสาวนายตำรวจใหญ่อย่าง ‘ท่านอาจหาญ’ ไม่เคยปล่อยให้เธอจับพวงมาลัยรถ มักคอยจัดหาสิ่งที่ตนพิจารณาว่าดีที่สุดมาให้ และเลี้ยงเธอประดุจไข่ในหิน
เสียงหวานหัวเราะในลำคอ แววตาซุกซนเลื่อนมาสบตาก่อนยกมือป้องปากแล้วเอ่ยว่า
“ถ้าฟ้าบอกพี่ต้องเหยียบไว้เป็นความลับนะ”
“หมายความว่าไงเนี่ย เราแอบทำผิดอะไรมา สารภาพเดี๋ยวนี้”
ปฐวีส่ายหน้า แต่มุมปากก็ยิ้มขำให้กับความแสบที่เพิ่งรู้มา ฟ้ารดาใช้ชีวิตตามแบบแผนที่อาจหาญวางไว้ก็จริง แต่ความมีชีวิตชีวาไม่เคยหายไปจากผู้หญิงคนนี้ และเพราะเหตุนี้ละมั้งเขาถึงตกหลุมรักเธอ
“คือฟ้า…”
กรุ๊งกริ๊ง!
คนตัวเล็กไม่ทันเล่าต่อก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโมบายเดิม ใบหน้าหวานหันมองตามก่อนลุกขึ้นโบกมือเรียกผู้มาใหม่
“พี่รัณ ทางนี้ค่ะ”
ทันทีที่สบตาหนุ่มปริศนาก็มุ่งหน้ามาทางเธอ ร่างสูงนั่งลงข้างๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่รอยยิ้มและแววตาคนตัวเล็กสะท้อนความพิเศษออกมา
“คนนี้พี่รัณ แฟนฟ้าเอง” ฟ้ารดาแนะนำสถานะคนข้างกาย โดยไม่รู้ว่าคำพูดตนทำปฐวีหายใจแทบไม่ออก หากเขาจำต้อง ฝืนยิ้มตามมารยาท
“สวัสดีครับ”
อีกฝ่ายพูดจบก็คลี่ยิ้มบางๆ เจ้าของใบหน้าคมคายซึ่งมีนัยน์ตา ทรงเสน่ห์ เหลือบมองข้อความบนกระดาษเพียงปราดเดียว
“ผมภารัณ ยินดีที่ได้รู้จักครับว่าที่คุณหมอ”
ประโยคดังกล่าวทำเอาปฐวีอึ้ง แววตาลุกลี้ลุกลนก้มมองข้อความที่เตรียมไว้โดยอัตโนมัติ
“อวยพรน้องฟ้าเหรอครับ”
“ไหน พี่วีเตรียมอะไรให้ฟ้า”
ดวงตาเธอเบิกกว้างจากนั้นก็ฉวยโอกาสหยิบการ์ดขึ้นมา เพ่งอ่าน
“เขียนให้ฟ้าเหรอคะ” ฟ้ารดาเลิกคิ้วถาม “พี่วีน่ารักจัง ขอบคุณนะว่าแต่ไหนของขวัญให้น้องสาวคนเก่งล่ะ” ริมฝีปากอิ่มยกขึ้นเผยรอยยิ้มจริงใจ แววตาซาบซึ้งสบตาราวอยากสื่อความนัยให้คนที่ตนนับถือเป็นพี่ชายรับรู้
เพราะติดนิสัยช่างแกล้งปฐวีจึงไม่วายเย้าหยอกอย่างเคย แม้คำว่าน้องสาวจากปากเธอนั้น จะตอกย้ำความปวดร้าวในใจก็ตาม
ชายหนุ่มเองไม่เคยมองฟ้ารดาในฐานะอื่นนอกจากคนที่ตนแอบรัก ชีวิตเขาไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรือแม้กระทั่งอนาคตมี หญิงสาวเป็นแสงสว่างนำทางเสมอ
เธอคือนางในฝันซึ่งหวังจะพิชิตใจให้ได้ แต่ไม่นึกเลยว่า ทุกอย่างจะจบลงเช่นนี้…
เขากลายเป็นคนแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่ง ตกอยู่สถานะพี่ชาย ไร้โอกาสสารภาพคำว่ารัก มันน่าสมเพชสิ้นดี
“ไม่ต้องมาเหลี่ยมใส่พี่ ไปอ้อนแฟนเรานู่น”
“โหใจร้าย พี่รัณดูดิ” ฟ้ารดาสะกิดแขนเสื้อแฟนหนุ่ม
“ฟ้าอย่างอแงสิว่าที่คุณหมอหน้าเครียดหมดแล้ว” มือหนาโยกศีรษะเล็กไปมา ดวงตาคมกริบสบตาปฐวีนิ่ง แต่สำหรับลูกผู้ชายเป็นอันรู้กัน ภารัณจงใจข่มเขาให้ด้อยกว่า
“ใช่ไหมครับว่าที่คุณหมอ”
เห็นอีกฝ่ายแค่นยิ้มถาม ก็สัมผัสได้ว่าหมอนี่มองความทุกข์เขา แค่เรื่องสนุก เรื่องหนึ่ง
“คุณสั่งเครื่องดื่มสักแก้วไหมวันนี้ผมเลี้ยงเอง”
ปฐวีย์กวาดสายตามองคู่แข่งตั้งแต่หัวจดเท้า เสียงนุ่มดูเหมือนจริงใจแต่แท้จริงก็ใส่หน้ากากเช่นกัน ภารัณรู้จุดอ่อนเขาว่าไม่อาจแสดงความรู้สึกที่มีต่อฟ้ารดาได้ แต่จุดอ่อนของอีกฝ่ายก็ใช่ว่าจะ ไม่มี
ชายหนุ่มไม่สามารถดูแลคนตัวเล็กให้ดีเท่าเขา พิจารณาจากภาพเมื่อครู่หญิงสาวดูไม่จืดเลยทีเดียว และด้วยเหตุผลนี้ภารัณก็คงเกลียดที่ตัวเองด้อยกว่าปฐวี แต่กระนั้นยังมั่นใจว่าถือไพ่เหนือกว่า เพราะเป็นคนที่ฟ้ารดาเลือกรัก
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ”
“แต่ฟ้าขอไม่ปฏิเสธนะคะ ฟ้าเอามัตฉะลาเต้หนึ่งแก้ว”
“ได้สิเดี๋ยวพี่สั่งให้ หวานน้อยเหมือนเดิมเนอะ”
“ค่ะ”
“จัดไปคนเก่ง”
พูดจบก็ลุกยืน ดวงตาคมเข้มเหลือบสบตาภารัณครู่เดียว ก่อนเลื่อนต่ำลงมา ปฐวีพบว่าอีกฝ่ายแอบกำหมัดใต้โต๊ะ หมอนี่ ไม่ชอบใจเขาอย่างที่คิด แต่ไม่แสดงความโกรธ อาจต้องรักษา มาดผู้ชายแสนดีละมั้ง ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้มีทางได้ใจฟ้ารดาง่ายๆ
เมื่อสั่งเมนูโปรดให้หญิงสาวเสร็จก็หมุนกายเดินตรงไปยังห้องน้ำนอกร้าน ปฐวียืนนิ่งอยู่หน้ากระจกเงานานหลายนาที เอื้อมมือเปิดน้ำจากอ่างล่างหน้าหวังให้สายน้ำเย็นๆ ช่วยเรียกสติ และปลุกความกล้าหาญเพื่อทำตามความตั้งใจแรก
“ประหม่าอะไรกับแค่สารภาพรักผู้หญิงวะ เห็นเคสผ่าตัด ครั้งแรกยังน่าตื่นเต้นกว่าเยอะ”
แม้บอกกับตนเองเช่นนั้น แต่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายดันเต้นกระหน่ำราวระเบิดเวลา
ปฐวีล้วงของขวัญในกระเป๋ากางเกงแล้วค่อยเปิดออก แววตาอบอุ่นเพ่งดูสร้อยรูปหัวใจเล็กๆ ซึ่งแอบสั่งทำล่วงหน้าเกือบเดือน เพชรน้ำงามช่างตรึงตาตรึงใจเขา ให้ความรู้สึกไม่ต่างกับวินาทีแรกที่พบฟ้ารดา
และพอได้ใกล้ชิดยิ่งทำชายหนุ่มถลำลึกกว่าเดิม คำว่ารักที่มีให้เธอเหมือนเชือกผูกร้อยหัวใจเขาไว้ แม้ภารัณแสดงให้เห็นว่าอยากแกะเงื่อนปมแค่ไหน ความรู้สึกเหล่านี้ก็ไม่มีทางจางหาย
ไม่มีวันจบลง…
ในจังหวะนั้นไม่ทันที่มือจะนำของขวัญเก็บใส่กระเป๋า ประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเข้ามา ผู้มาใหม่พาสองเท้าก้าวมายืนข้างๆ นัยน์ตาคมกริบเสมองสิ่งของที่ปฐวีกำแน่นในมือ
“เตรียมให้ฟ้าสินะ” ภารัณกลั้วหัวเราะด้วยท่าทางยียวน
“แต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่ทันซะแล้ว”
“คนที่จะบอกว่าทันหรือไม่ทันคือน้องฟ้า ไม่ใช่คนนอก อย่างคุณ”
ว่าที่นายแพทย์หนุ่มสวนกลับเสียงแข็ง เดิมทีความอดทนเขาก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่แล้ว มีแต่ฟ้ารดาเท่านั้นที่ปฐวีอ่อนโยนใส่ คนอื่นน่ะเหรออย่าได้หวัง
“แน่ใจเหรอว่าผมคือคนนอก”
“…”
“สำหรับคุณผมอาจเป็นคนนอกก็จริง แต่กับฟ้าผมคิดว่า คุณต้องพิจารณาคำนี้ใหม่นะ” ชายหนุ่มเบี่ยงกายอิงกับเคาน์เตอร์หิน เหมือนตั้งใจเผชิญหน้าเขา
“จะสารภาพออกไปทำไม ถ้าสุดท้ายต้องผิดหวังแถมทำคนที่ตัวเองรักอึดอัด”
“คุณ…”
“ความรู้สึกคนเราน่ะถ้ามันจะเปลี่ยนคงเปลี่ยนไปนานแล้ว เรื่องนี้คุณน่าจะรู้คำตอบดีที่สุดนะ ว่าที่คุณหมอ”
เมื่อพูดจบก็ยิ้มมุมปากแล้วเดินจากไป
ภารัณเอ่ยถ้อยคำที่บาดลึกในใจจนปฐวียืนตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนราวคนหลงทาง อ้าปากปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะทุกอย่างที่หมอนั่นพูดคือเรื่องจริง
กับความรู้สึกคน ถ้าจะเปลี่ยนก็คงเปลี่ยนไปนานแล้ว
เมื่อบอกตัวเองเช่นนั้นพลันสิ่งหนึ่งก็ปรากฏในความคิด ชายหนุ่มตั้งคำถามด้วยความสงสัย
ที่ผ่านมาความรักที่ตนมีให้ฟ้ารดา
เธอไม่รู้ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่
- ผู้เขียน
