บทนำ
เรือนไทยหลังงามถูกแต่งเติมด้วยดอกไม้หลากสีให้เหมาะสมกับพิธีอันเป็นมงคล ใบหน้าหวานหยดย้อยแย้มยิ้มสวยพยายามปั้นหน้าให้มีความสุขที่สุด แตกต่างจากฝ่ายชายซึ่งดูเคร่งขรึมไม่ปรากฏร่องรอยแห่งความยินดีเพราะงานแต่งครั้งนี้มาพร้อมเงื่อนไขบีบบังคับหัวใจอันเฮงซวย
“ยิ้มหน่อยสิคะ”
‘พิมพ์พลอย’ กระซิบแผ่วเบาข้างร่างสูงซึ่งยืนกอดอกพร้อมใบหน้าบึ้งตึงอย่าง ‘นาวิน’ ให้รู้ตัว แต่เขาทำราวกับไม่แยแสนอกจากจะไม่ปฏิบัติตามคำขอร้องแล้ว ผู้ชายคนนี้ยังมองกลับเขม็งราวกับคนตัวเล็กทำผิดอะไรนักหนา
“จะให้ฝืนยิ้มจอมปลอมแบบเธอ ฉันทำไม่เป็น” เสียงทุ้มลอดไรฟันดังขึ้นอย่างขัดใจในตัวเจ้าสาวแสนสวย
ใช่! ...นี่คืองานหมั้นรวมถึงงานแต่งระหว่างทายาทธนาคารยักษ์ใหญ่ควบตำแหน่งเจ้าพ่อนำเข้ารถหรู อย่าง ‘นาวิน พงพิพัฒน์’ กับ ‘พิมพ์พลอย พลากร’ ลูกหลานผู้ดีเก่า พวกพลากรซึ่งตอนนี้กลายเป็นผู้ดีตกอับจนต้องวางแผนเร่งจับผู้ชายด้วยการเลื่อนกำหนดการทุกอย่างให้รวดเร็วยิ่งขึ้น
ทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เมื่อก่อนเธอเคยเป็นน้องน้อยของเขา แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างในอดีตทำให้ความรู้สึกที่เคยมีต่อกันนั่นแปรเปลี่ยนไปไม่เป็นดังเดิม พิมพ์พลอยเติบโตขึ้นจนกลายเป็นเหมือนอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ส่วนตัวชายหนุ่มเองก็เช่นกัน ท่าทีนิ่งเฉยหมางเมินใส่ทุกครั้งที่เจอ ถ้ามีปีกบินหนีไปได้ผู้ชายคนนี้คงพร้อมที่จะทำ
…ไม่มีอีกแล้วอัศวินขี่ม้าขาวผู้พิทักษ์เจ้าหญิงตัวน้อย
“ค่ะพิมพ์รู้ แต่แค่อยากขอโอกาส พิมพ์รับรองจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณเด็ดขาด” วิงวอนร้องขอความเห็นใจแม้เปล่าประโยชน์แค่ไหนก็อยากลองดูสักครั้งเผื่อเขาจะเมตตา
“โอกาสมีไว้สำหรับคนที่เห็นคุณค่า ส่วนผู้หญิงอย่างเธอ อย่าให้ฉันพูดดีกว่า” นาวินปลายตาเย้ยหยันคนข้างกาย ซ้ำถ้อยคำเหยียดหยามยังโพล่งขึ้นมาราวกับไม่นึกถึงจิตใจผู้ฟังแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวเจ้ามารยาอย่างพิมพ์พลอยไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องสงสาร
“แค่หกเดือนแล้วพิมพ์จะหย่าให้”
“สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ แค่หายใจร่วมกันไม่กี่นาทีฉันยังต้องขอคิดดูก่อนเลย!”
“คุณ…” คนปากร้ายว่าพลางเดินออกไปราวกับไม่ต้องการรับฟังคำแก้ตัวอะไรอีก ทิ้งเจ้าสาวยืนงุนงงเหมือนกับคนน้ำท่วมปาก ต่อให้อธิบายอะไรไปมากมายแค่ไหนนาวินก็ไม่คิดรับฟัง
ความโกรธซึ่งแล่นเป็นริ้วอยู่ยังใบหน้าหล่อเหลาทำให้เขาหูตามืดบอด คนใจร้ายกล่าวโทษทุกคนไม่เว้นกระทั่งเจ้าสาวซึ่งจะเข้าพิธีวิวาห์ร่วมกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
พิมพ์พลอยอยากให้เขาคิด...
ถ้าเลือกได้ใครมันจะอยากมาอยู่ตรงนี้ ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่คิดจะรักกันซ้ำเขายังรังเกียจราวกับคนตัวเล็กเป็นเหมือนไส้เดือนกิ้งกือ รู้ดีว่าความจริงแล้วนาวินนั่นรักใครเพราะชายหนุ่มแสดงออกชัดเจนมาตลอด
แต่ขอเวลาหน่อยได้ไหม อย่างน้อยก็จนกว่าจะทำบางสิ่งบางอย่างสำเร็จ และเธอจะคืนอิสระที่เขาร้องขอกลับไป
พิมพ์พลอยถอนหายใจก่อนเดินตามร่างสูงไปยังแท่นพิธี ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนรอบข้างซึ่งมาร่วมกันแสดงความยินดีทั้งครอบครัวเขาและครอบครัวเธอ
อย่างน้อยก็ทำให้หญิงสาวชื้นใจ เธอทำตามความต้องการของพวกท่านได้สำเร็จโดยเฉพาะมารดา พิมพ์พลอยทรุดลงไปนั่งข้างกายนาวิน ไม่กี่วินาทีเท่านั้นการจองจำแสนยาวนานกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
แม้เคยแอบรักเขามากเพียงใด แต่ยามเห็นใบหน้าของเจ้าบ่าวในห้วงเวลานี้ เธอทำใจยินดีกับการได้ครอบครองเขาไม่ลงจริงๆ
ได้แค่ตัวแต่ไม่มีวันได้หัวใจ…พิมพ์พลอยเข้าใจแล้วว่ารู้สึกเช่นไร มือหนาบรรจงสวมแหวนเพชรน้ำงามยังนิ้วนางข้างซ้ายหลังจากนั้นไม่นานคนตัวเล็กก็ทำในแบบเดียวกัน
เสร็จสิ้นพิธีเสียงปรบมือพร้อมความยินดีดังสนั่นหวั่นไหว แม้จะฝืนยิ้มดีใจไปกับคนรอบข้าง แต่ข้างในใจดวงน้อยรู้ดีว่ามันไม่ได้ปริ่มเปรมเลยสักนิดเดียว หัวใจดวงนี้พังยับเยินตั้งแต่วันที่เขาตะโกนใส่หน้าว่ารังเกียจผู้หญิงแบบเธอเป็นที่สุด
ช่างเถอะ… ทำเพียงเพื่อให้มันผ่านไปเพราะทุกอย่างคือ ‘หน้าที่’ เสร็จสิ้นกำหนดเวลาเมื่อไรถือว่าข้อตกลงทุกอย่างจบลง
