บทที่ 43 ต้องอด(กิน)หลายวัน

1490 คำ

มาร์วินพาพราวมุกกลับมาที่เพนท์เฮาส์ช่วงตีสองและพาหญิงสาวเข้านอนอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งมาร์วินตื่นมาในเช้าวันใหม่ นัยน์ตาคมกริบมองร่างเล็กในชุดนอนแขนยาวขายาวสีขาวกำลังนอนขดตัวใบหน้าซบอยู่กับอกแกร่งของชายหนุ่ม มือหนาเอื้อมไปปัดป่ายเส้นผมของคนตัวเล็กที่ลงมาคลอเคลียบนใบหน้าหวาน ริมฝีปากหยักหนาโน้มไปจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ ดึงวงแขนแกร่งใต้ลำคอระหงออกอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มท่อนบนเปลือยเปล่าส่วนท่อนล่างใส่เพียงกางเกงนอนผ้าเบาสบายสีดำเพียงตัวเดียวบนร่างกำยำ เขาผละออกจากร่างเล็กอย่างช้าๆ มือหนาคว้าผ้าห่มสีดำเทาขึ้นมาห่มร่างแบบบางไว้จนถึงหัวไหล่ จากนั้นมาร์วินก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงใหญ่ มือสากเอื้อมไปเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงและหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาถือไว้ในมือ มาร์วินปรายตามองร่างเล็กอยู่ชั่วครู่ในขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปตรงระเบียงของห้องนอน ชายหนุ่มเดินออกมาตรงริมระเบีย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม