วันต่อมา
มาร์วินรีบเข้ามาในคฤหาสน์ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าของวัน เขาจะขึ้นไปหาพราวมุกที่ชั้นสองแต่ทว่าก็โดนบอดี้การ์ดตัวใหญ่ยืนขวางเอาไว้ทำให้เขาไม่สามารถขึ้นไปได้
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มาร์คอสและดารินทร์เดินลงมาพอดี มาร์วินมองหน้าบิดาด้วยสายตาแข็งกร้าวและไม่มีความเกรงกลัวในแววตาดุดันของเขาเลยสักนิด ยิ่งเห็นแบบนี้ผู้เป็นพ่อยิ่งอยากจะแกล้งลูกชายหัวดื้อของตัวเองสักหน่อยเพื่อสั่งสอนให้คนเอาแต่ใจอย่างมาร์วินรู้จักการสูญเสียสะบ้าง
“ผมจะขึ้นไปหามุก” มาร์วินเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“ไปนั่งกินข้าวก่อนแล้วค่อยคุยกัน” บิดาตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
“ผมไม่กิน ปล่อยให้ผมขึ้นไปคุยกับพราวมุก”
“พ่อคุยกับน้องแล้ว”
“...” มาร์วินไม่ได้ถามอะไรออกไปเพราะเขากำลังรอฟังมาร์คอสพูดต่อ
“พ่อจะให้น้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศจนกว่าจะเรียนจบ”
“ไม่! ผมไม่ยอม” สิ้นเสียงของบิดา มาร์วินก็ตะโกนกลับไปเสียงดังลั่น
