มาร์วินรีบลุกพรวดพราดวิ่งไปยังลานจอดรถอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งร่างกำยำเหนื่อยหอบมาจนถึงลานจอดรถหรูของคฤหาสน์โดยมีโจฮันวิ่งตามหลังมาติดๆ
ชายหนุ่มมองร่างเล็กของพราวมุกที่กำลังยืนมองเหล่าคนใช้ยกกระเป๋าเดินทางขึ้นรถช่วยกันอยู่ซึ่งมาร์คอสกับดารินทร์ก็ยืนประกบคู่อยู่ข้างๆ พราวมุก
“ผมไม่ยอมให้พราวมุกไปไหนทั้งนั้น!” มาร์วินตะโกนเสียงดังลั่นก่อนที่ร่างหนาจะเดินมากระชากแขนพราวมุกเข้าหาตัว ชายหนุ่มกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นพร้อมกับใจแกร่งที่รู้สึกเหมือนจะแตกสลายไปเมื่อเห็นภาพที่พราวมุกกำลังจะเดินจากไป ส่วนมาร์คอสกับดารินทร์ก็ได้แต่ยืนมองมาร์วินนิ่งเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“พี่มาร์วิน ฟังก่อนนะคะ” พราวมุกพูดขึ้นมาแต่ทว่าชายหนุ่มเลือดร้อนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่! พี่ไม่ยอมให้พ่อแม่ส่งมุกไปเรียนต่างประเทศแน่นอน”
“พ่อ..ผมขอร้องละ ปล่อยพวกเราสองคนไปเถอะนะ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้พราวมุกเสียใจเด็ดขาด อย่า
