เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง มาร์วินและพราวมุกก็ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องพักพร้อมกัน มาร์วินอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวผ้าเบาสบายที่ไม่ได้ติดกระดุมเลยสักเม็ดกับกางเกงขาสามส่วนสีครีม ส่วนพราวมุกสวมชุดเดรสสั้นสีขาวสายเดี่ยว พวกเขาเดินออกมาจากห้องนอนและก้าวตรงมาหานินิวที่นั่งรออยู่ตรงโซฟากลางห้องนั่งเล่น
นินิวเงยหน้าขึ้นมามองมาร์วินและพราวมุกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงเหมือนกันกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งรับรู้ว่าที่จริงแล้วพราวมุกกับมาร์วินมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งมากกว่าคำว่าพี่น้อง
“เอ่ออ..ไปกินข้าวกัน” นินิวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติเพราะไม่อยากให้พราวมุกรู้สึกอึดอัดใจ ส่วนพราวมุกก็เอาแต่ก้มหน้างุดด้วยความละอายใจ
“พี่มาร์วินไปด้วยกันไหมคะ” นินิวเอ่ยถามมาร์วินต่อ
“อือ”
“หิวจะแย่แล้วแก ไปกินข้าวกันเถอะ”
พูดจบ นินิวก็เดินมาคล้องแขนพราวมุกเหมือนที่เธอชอบทำตลอดเพื่อทำให้พราวมุกเห็น
