หลังจากเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ทั้งสองพ่อลูกก็ถูกพาเข้ามาในห้องรับแขก โดยไม่มีท่าทางรังเกียจจากเจ้าของบ้านที่นั่งรออยู่ก่อนที่ทั้งสองคนพ่อลูกจะเข้ามาในบ้านสักนิด
“สวัสดีคุณรังรองสิลูก” นายพอเจตน์หันมาบอกบุตรสาว ซึ่งเธอประนมมือขึ้นไหว้คุณรังรองตั้งแต่ที่บิดายังไม่บอกด้วยซ้ำ
“โตขึ้นแล้วสวยมากเลยนะหนูเพลง น้าเห็นหนูตั้งแต่เด็ก มาตอนนี้ถ้าเจอข้างนอกคงจำกันไม่ได้จริงๆ” คุณรังรองเอ่ยด้วยความดีใจ เด็กคนนี้ช่างโชคร้ายจริงๆ เพราะเมื่อบิดาล้มละลาย ท่านก็ได้ยินว่ามารดาของเธอฆ่าตัวตาย ช่างน่าสงสารจริงๆ แต่ก็เติบโตมาได้เป็นอย่างดี เพราะกิริยามารยาทที่อ่อนน้อมแบบนี้ แสดงว่าบิดาคงอบรมมาเป็นอย่างดีเช่นกัน
“ขอบคุณนะคะ แต่เพลงนี่สิ กลับจำคุณน้าไม่ได้เลย” เพียงพิณเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย เพราะมีคนจำเธอในวัยเด็กได้
“นั่งลงก่อนสิคะคุณเจตน์ แล้วก็หนูเพลง” คุณรังรองเอ่ยด้วยท่าทางเป็นกันเอง ไม่ได้รั
