“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมขอเวลาทำใจอีกไม่นาน แล้วผมจะกลับไปเป็นหลานชายคนเดิมของคุณปู่ครับ” ปองพลเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด เขารักพิมพ์ดาวมาก รักมากเกินกว่าจะตัดใจ แต่สิ่งที่เธอทำกับเขา มันทำให้เขากลับไปหาเธอไม่ได้จริงๆ
[ถ้าอยากลืมให้ได้ ปู่ได้ยินเด็กสมัยนี้บอกว่าสมบัติของการทดแทนมันมีผลมากเลยนะ] ผู้เป็นปู่ที่ชอบเข้าเฟสบุ๊คและติ๊กต็อกแล้วได้เห็นคำคมมากมายผ่านโลกโซลเซียลเอ่ยกับหลานชายด้วยความหวังดี
“แต่มันคงใช้ไม่ได้กับผมหรอกนะครับคุณปู่ แผลมันสด เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาทุกอย่าง” ปองพลเอ่ยตามจริง
[ถ้าหลานต้องการเวลาปู่ก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่าดื่มเยอะล่ะลูก ปู่เป็นห่วง] คุณบรรเจิดเอ่ยออกมาน้ำเสียงจริงจัง ท่านมีหลานชายเพียงคนเดียว ซึ่งบุตรชายของท่านทิ้งไว้ให้ และเขาก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ หากหลานชายคนเดียวของท่านเป็นอะไรไปอีก ท่านคงอยู่ไม่ไหวอย่างแน่นอน
“ครับคุณปู่ คุณปู่ก็เหมือนกันรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมเป็นห่วงคุณปู่นะครับ” ผู้เป็นหลานชายเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน
สองคนปู่หลานสนทนากันต่ออีกเล็กน้อย ก่อนที่จะร่ำลาและวางสายกันไป ส่วนปองพลยังนั่งดื่มต่อ เพราะหากว่าเขาไม่ดื่ม เขาจะนอนไม่หลับ ภาพของเขาและพิมพ์ดาวจะวนเวียนเข้ามาในความคิดของเขาอีกครั้ง การดื่มจึงเป็นทางเลือกเดียวที่มีที่จะทำให้เขาหลับสนิทได้โดยไม่ต้องนึกถึงพิมพ์ดาว
ระว่างที่เขายังคงนั่งดื่มอยู่นั้น มีเสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบโทรศัพท์มาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่เขาไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้ เขาจึงกดรับสาย
[ปองคะ นี่พิมพ์เองนะคะ อย่าเพิ่งวางสายนะ] พิมพ์ดาวเอ่ยทักทายเสียงหวาน ก่อนที่จะรีบบอกเขา เพราะเขาบล็อคเบอร์เธอ จนเธอต้องเอาเบอร์อื่นโทรเข้ามาแทน ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถติดต่อเขาได้อย่างแน่นอน
“ผมจำได้ว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกนะพิมพ์ ทุกอย่างมันจบแล้ว” ปองพลตอบกลับปลายสายด้วยความสมเพชตัวเอง ยิ่งได้ยินเสียงเธอมันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดจนต้องยกเหล้ามากระดกเพียวๆ โดยที่ยังไมได้ใส่โซดาเสียด้วยซ้ำ ความเจ็บปวดจากหญิงสาว มันทำให้เขาลืมรสฝาดเฝื่อนของเหล้าไปได้สนิทเลยทีเดียว
[พิมพ์ขอโทษนะคะ ปองให้โอกาสพิมพ์นะคะ พิมพ์รักปองมาก พิมพ์สัญญานะคะว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก] พิมพ์ดาวเอ่ยออกมาอย่างหน้าไม่อาย ความผิดของเธอมันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยที่ปองพลจะให้อภัยได้ แต่มันคือเรื่องความไว้ใจ ซึ่งเธอจะไม่มีวันได้มันจากเขาอีกอย่างแน่นอน