บทที่ 8 เรารักกันไม่ได้

2131 คำ

“แม่...เปิดประตูให้อ้อนหน่อย...แม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงเรียกอย่างกังวลใจของลูกสาวทำให้จงอรต้องมาเปิดประตูให้ ลูกคงตกใจที่อยู่ ๆ เธอก็วิ่งขึ้นมาทั้งยังร้องไห้อีก ด้านล่างคนทั้งหมดต่างมองกันไปมาเพื่อหาสาเหตุของเจ้าของร้านที่จู่ ๆ ก็วิ่งขึ้นไปราวกับเห็นผี “มึงทำน้าอรตกใจ” รามกระซิบเสียงเครียดกับเพื่อน เพราะมันแท้ ๆ พาพ่อแม่มาร้าน “กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย” “มึงผิด...” “มึงก็พาคุณย่ามาเหมือนกัน” ชัยวัฒน์ไม่ยอมที่เพื่อนตัวแสบโยนความผิดให้เขาเพียงคนเดียวทั้ง ๆ ที่ก็ผิดด้วยกันทั้งหมด “ราม...ขึ้นไปดูน้องสิลูก...จงอรไม่สบายหรือเปล่า” เสียงสร้อยระย้าเอ่ยออกมา เพื่อให้บรรยากาศคลายความตึงเครียดลง คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนมองเห็นสีหน้าคุณประพันธ์ไม่สู้ดีนัก คาดว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับจงอร “ครับคุณย่า” “กูไปด้วย”ชัยวัฒน์รีบเสนอหน้าตามไป “ไม่ต้องเสือก ห้องนอนผู้หญิงผู้ชายอย่างมึงห้ามเข้า” “

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม