“ไม่เป็นไรหรอกเมย์ เราไม่อยากเศร้ามาก เดี๋ยวยายจะจับได้ เมื่อคืนนี้ก็โกหกยายว่ามานอนบ้านเมย์แล้ว ชีวิตนี้เราไม่อยากจะโกหกอะไรยายอีกแล้ว” ปาริมาเอ่ยออกมาเสียงเศร้า
[กลับบ้านไหวป่ะ ถ้าไม่ไหวมานอนที่บ้านเราก่อนก็ได้ กลับไปแบบนี้เรากลัวว่ายายสาจะจับได้น่ะสิ] เมษาเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก เราจัดการตัวเองได้ ขอบคุณเมย์มากนะ สำหรับทุกๆ อย่าง” ปาริมาเอ่ยออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ ที่เธอมีเงินในวันนี้ ก็เพราะเพื่อนของเธอเป็นคนชี้ทาง ถึงมันจะไม่ถูกต้อง แต่มันก็เป็นทางเดียวที่เธอจะสามารถหาเงินมาจ่ายค่าผ่าตัดของยายได้ สิ่งเดียวที่จะทำให้เธอมีกำลังใจใช้ชีวิตต่อไปได้ นั่นก็คือยายของเธอหายจากความทุกข์ทรมาน และสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ
[งั้นก็กลับบ้านดีๆ ล่ะ เดี๋ยวเย็นๆ เราแวะเข้าไปหา] เมษากล่าวก่อนที่จะวางสายไป
ส่วนปาริมานั้นก็วางสายเพื่อนเช่นกัน ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งเรียกแทกซี่ก
