“ใช่ และท่านก็ต้องการให้เชนเลิกติดต่อกับเรา เราไม่อยากมีปัญหา เชนอย่ามายุ่งกับเราอีกเลย” เพียงเพ็ญวิงวอนด้วยความเหนื่อยใจ
“ไม่มีทาง เราไม่มีทางทำตามที่คุณแม่บอกแน่นอน” เชนเอ่ยด้วยความหัวเสีย เขาไม่คิดว่ามารดาเขาจะเร็วขนาดนี้
“อย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้เลยเชน เรื่องของเรามันไม่มีอะไรมาตั้งแต่ต้น ก็ให้มันจบแบบนั้นแหล่ะ เชนอย่าผิดใจกันกับแม่เพราะว่าเรากับลูกเลย” เพียงเพ็ญรู้สึกเห็นใจเชน แต่การจากกันตอนนี้ ตั้งแต่ยังไม่เริ่มอะไร มันคงจะดีเสียกว่า การเริ่มสร้างครอบครัวท่ามกลางความบาดหมางแน่นอน
“ไม่!! เราไม่มีวันให้มันจบ พราวรู้มั้ยว่าเรารอพราวมานานแค่ไหน เรากลัวเหลือเกิน กลัวว่าพราวจะแต่งงานแล้ว พราวรู้มั้ยเราดีใจแค่ไหนที่วันนี้พราวยังไม่มีใคร เราจะไม่มีวันให้คุณแม่มาพรากพราวไปจากเรา” เชนเอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ ก่อนที่ร่างสูงของเขาจะถือวิสาสะรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้ เขาจะไม่ย
