มาเฟียโหด อ้อนรัก

แนะนำตัวละคร แอนดริว มาเฟียที่มีอิธิพลมากที่สุด ไม่มีใครที่กล้าหือกับเขา เขาเงียบ เขาหล่อ เขาโหด! เขาเถื่อน เขาอยากได้อะไรต้องได้โดยเฉพาะเธอ! หนูดีหญิงสาวผู้น่าสงสาร เธออาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงสองคนหลังจากพ่อเธอเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว ด้วยความจนบวกกับแม่เลี้ยงที่ติดการพนันอย่างหนัก ทำให้เธอต้องดิ้นรนชีวิตเพื่อเลี้ยงชีพตัวเองกับแม่เลี้ยงอย่างยากลำบาก เฮียจะโหดจะอ้อนเมียขนาดไหนรอติดตามกันนะคะ 1 เด็กสาวสวยน่ารักอายุ 20 ปี กำพร้าแม่ตั้งแต่เด็กด้วยอุบัติเหตุหรือเพราะเธอกันถ้าเธอไม่วิ่งออกไปกลางถนนในวันนั้นมันคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น ส่วนพ่อจากไปเมื่อสองปีก่อนด้วยโรคมะเร็งจึงทำให้เธอต้องอยู่กับแม่เลี้ยงสองคน หญิงสาวต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองกับแม่เลี้ยงทั้งทำงานทั้งเรียน ไม่เคยมีเวลาว่างเหมือนคนอื่นเขา ด้วยความจนและแม่เลี้ยงที่ติดการพนันอย่างหนักเอาทรัพย์สินที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนตายนำไปขายเข้าบ่อนจนหมด หญิงสาวเลยต้องตกระกำลำบากยิ่งกว่าเดิมแบบทุกวันนี้ "แม่พิมจะพาหนูดีไปไหนคะ" ฉันร้องถามหลังจากที่แม่พิมแม่เลี้ยงของฉันมาลากฉันออกจากที่ทำงานแล้วกระชากขึ้นแท็กซี่ "พาแกไปที่ที่สบายกว่านี้ไง!!" แม่พิมตอบด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวที่ฉันเอาแต่ถามคำถามเดิม ๆตั้งแต่ขึ้นรถมา "ที่ไหนหรอคะแม่พิม" ฉันถามอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบที่แน่ชัด "เงียบ!! ถามอยู่ได้นังนี่ ถึงก็จะรู้เองแหละ!" แม่พิมตวัดสายตาแว้ดเสียงใส่ มันทำให้ฉันกลัว กลัวว่าแม่พิมจะทำร้ายฉันเหมือนวันนั้น ถามว่าทำไมฉันถึงทนอยู่ ไม่หนีจากแม่พิมทั้งที่พ่อก็เสียไปเมื่อสองปีที่แล้วด้วยโรคมะเร็ง ก็เพราะฉันอยากอยู่ในบ้านที่มีความทรงจำที่ฉัน พ่อ และแม่ มีความสุขกัน ฉันไม่อยากทิ้งบ้านหลังนี้ไปไหน ฉันถึงทนอยู่กับแม่พิมยังไงล่ะ "นั่งบื้ออยู่ทำไมลงมาสิ!" แม่พิมกระชากแขนฉันลงจากรถแท็กซี่ที่มาจอดที่บ้านคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าบ้านใครเหมือนกัน แล้วแม่พิมมาทำอะไรที่นี้นะ ฉันลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินตามแม่พิมเข้าไปในคฤหาสน์หลังจากที่แม่พิมคุยกับชายชุดดำที่หน้าประตู เขาก็เปิดประตูให้เราเดินเข้ามา แค่ก้าวแรกที่พ้นประตูฉันก็ต้องตกตะลึกกับความสวยและใหญ่เวอร์ของที่นี่ เหมือนในฝันมันสวยเกินคำบรรยาย ถ้าไม่มีชายชุดดำที่เดินไปเดินมากันเต็มไปหมดนะ ฉันกับแม่พิมเดินเข้าไปเรื่อย ๆจนถึงตัวบ้านซึ่งมันไกลจากประตูที่เราเดินเข้ามามาก แต่ด้วยความตื่นตาทำให้ฉันเดินเพลินจนไม่รู้ว่าเดินมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ "รออยู่นี่แหละเดี๋ยวนายก็กลับมา" ชายชุดดำที่เดินนำเข้ามาในห้องห้องหนึ่งบอก ฉันกับแม่พิมนั่งลงที่โซฟา ฉันยังตื่นตากับสิ่งรอบตัวอย่างตื่นเต้นข้างนอกว่าสวยแล้วข้างในยิ่งสวยหรูเข้าไปอีก ใครนะที่เป็นเจ้าของคนจะรวยมากเลยสิ "สวัสดีค่ะ คุณแอนดริว" เสียงของแม่พิมทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์หันไปมองแม่พิมที่ลุกขึ้นจากโซฟายกมือไหว้ใครก็ไม่รู้ ฉันหันไปมองตามสายตาแม่พิมก็... โอ้ววว ใครกัน ทำไมหล่อแบบนี้ นี่เทพบุตรมาเกิดใช่มั้ย ผู้ชายที่อยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินสุดเนี้ยบ เขาสูงมากหุ่นดีสุดๆ คิ้วคมเข้ม ตาคมกริบ จมูกที่โด่งเป็นสัน ปากที่ไม่หนาไม่บางรับกับรูปหน้าเขาพอดีเป๊ะแบบหล่อสุดขั้วไปเลย "มาเร็วดีนะคุณพิม" ผู้ชายที่แม่พิมเรียกว่าคุณแอนดริวเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับฉัน ถึงคำพูดจะพูดกับแม่พิมแต่สายตาเขากลับมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วสายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง "ค่ะ นี่ลูกสาวของดิฉัน ตามที่ตกลงกันไว้" ฉันหันขวับไปมองแม่พิมทันที ตกลง ตกลงอะไรกันแล้วหนูดีไปเกี่ยวอะไรด้วย "หึ นี่เช็คของเธอ แล้วออกไป " เขาโยนเช็คลงบนพื้นแล้วผายมือไปทางประตูอย่างไร้มารยาท แม่พิมรีบก้มลงเก็บเช็คแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วฉันจะนั่งอยู่ทำไมล่ะ ฉันลุกขึ้นเดินตามแม่พิมออกไป "แม่พิมรอหนูดีด้วย" ฉันวิ่งตามแม่พิมที่เดินเร็วมาก "นี่แกจะตามฉันมาทำไม" แม่พิมหันกลับมาสะบัดมือฉันที่คว้าแขนแม่พิมไว้ออก "ก็กลับบ้านไงคะ เสร็จธุระแม่พิมแล้วไม่ใช่หรอ" ฉันตอบด้วยความซื่อ ก็มันจริงฉันจะอยู่ที่นี่ทำไมล่ะ ถึงมันจะน่าอยู่มากๆแต่ถ้ารวมกับผู้ชายชุดดำกับผู้ชายหน้าหล่อนั่นแล้วมันก็ไม่น่าอยู่เลยนะ น่ากลัว "นี่นั่งโง่!!! แกต้องอยู่ที่นี่กับคุณแอนดริวเขา" ฉันยืนอึ้งกับสิ่งที่แม่พิมบอก หมายความว่าไงอยู่ที่นี่ อยู่ทำไม ทำไมต้องอยู่ "หมายความว่าไง" "ฉันก็ขายแกใช้หนี้น่ะสิ! นังโง่!!" ตัวฉันชาวาบกับสิ่งที่ได้ยิน ขายใช้หนี้งั้นหรอ ไม่จริงใช่มั้ย ไม่จริง! "ไม่จริง แม่พิมทำแบบนี้กับหนูดีไม่ได้นะ" น้ำตาฉันค่อยๆไหลเมื่อสมองมันประมวลผลออกมาและเข้าใจได้กับสิ่งที่แม่พิมบอก "ทำไมจะไม่ได้ห๊ะ!!! อย่ามาเกาะฉัน ฉันจะกลับ"แม่พิมสะบัดแขนออกอย่างแรงทำให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ "ไม่ ไม่ ฮือออ แม่พิมเอาหนูดีกลับด้วย" ฉันลุกขึ้นแล้ววิ่งตามแม่พิมที่เดินออกไปไกลแล้วไกลมาก ฉันวิ่งสุดชีวิต "แม่พิม!!! ฮืออออ โอ้ย!!!" และแล้วฉันก็สะดุดขาตัวเองล้มกับพื้นทำให้ลุกวิ่งต่อไม่ไหว ฉันก้มลงมองหัวเข่าตัวเองที่มีเลือดไหลออกมาเป็นทางแล้วต้องตกใจแทบจะเป็นลมฉันไม่ค่อยชอบเลือดสักเท่าไหร่ แปะ! แปะ! แปะ! "เล่นละครได้เก่งดีนี่ " ผู้ชายที่ชื่อคุณแอนดริวเดินมาหยุดที่หน้าฉันตบมือแปะๆ แล้วหาว่าฉันเล่นละคร เขาไม่ใช่คนดีๆแน่ๆ คนดีๆเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก เขามันเป็นพวกค้ามนุษย์แน่ๆ ฮืออออ "ฮืออ คุณเป็นใคร อึก! ทำไมแม่พิมต้องขายหนูดีให้คุยด้วย!" ฉันลุกขึ้นประชันหน้ากับคนตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ฉันต้องตอบคำถามเธอมั้ย" เขาเลิกคิ้ว ยิ้มเยาะ แล้วเดินกลับเข้าบ้าน "ต้องตอบสิ! คุณเป็นพวกค้ามนุษย์ใช่มั้ย!!! นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ฉันวิ่งไปตัดหน้าเขาแล้วชี้หน้าสั่งให้หยุด "หึ กล้าดีหนิ! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครชี้หน้าฉันแบบนี้!" เขากระชากแขนฉันแล้วบีบมันแรงมาก กระซิบลอดไรฟัน มันทำให้ฉันขนลุกด้วยความกลัว ทำไมเขาน่ากลัวได้ขนาดนี้ "หนูดี เจ็บ " น้ำตาฉันเริ่มไหลลงมาอีกครั้งด้วยความกลัวและเจ็บที่เขาบีบแขน พยายามแกะมือที่บีบแขนนั้นออกแต่ดูจะไม่ได้ผล "ดี!! เจ็บก็จำไว้อย่ามาชี้หน้าสั่งฉันแบบนี้!!" พลั่ก! เขาผลักฉันลงกับพื้นไม่คิดว่าฉันจะเจ็บแค่ไหนแล้วเดินหนีไป ทำไม ทำไมชีวิตหนูดีต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมกัน หนูดีไปทำอะไรให้เขาทำไมเขาต้องทำร้ายหนูดีแล้วแม่พิมอีกทำไมต้องขายหนูดีด้วย ฮืออออ หนูดีคิดถึงพ่อกับแม่จัง ฮือออออ