48
วันนี้ก็อย่างเช่นทุกวัน ผมมาทำงานตามปกติทุกวันเพิ่มเติมคือต้องรีบกลับบ้านไปหาตัวเล็กที่ยังไม่หายโกรธแต่วันนี้ผมติดประชุมต้องกลับบ้านช้ากว่าทุกวัน และกว่าจะซื้อของที่หนูดีอยากกินอีกกว่าจะกับถึงบ้านก็ปาไปสองทุ่ม
"เมียกูอยู่ไหน!"พอกลับมาถึงบ้านผมก็ต้องกุบขมับปวดหัวกับข่าวร้าย หนูดีหาย! พวกมันหากันทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ
"...."การ์ด แม่บ้าน เชฟ ก้มหน้าไม่กล้าสบตาผมสักคน
"ผู้หญิงตัวเล็กแค่นั้นพวกมึงดูแลกันยังไงวะ!!!"ตอนนี้ความรู้สึกผมตีกัน รวนไปหมด โมโหการ์ดก็โมโห เป็นห่วงตัวเล็กก็เป็นห่วง กลัวว่าเธอจะหนีไปก็กลัว ใจผมบางไปหมดแล้ว
"คะ...คือว่านายหญิงบอกว่าจะออกไปซื้อของใกล้ๆ แล้วสั่งห้ามพวกผมตามไป พอนายหญิงออกไปนานผิดสังเกตุ พวกผมก็เลยออกไปตามแต่ไม่เจอแล้วครับ"การ์ดคนหนึ่งเล่าอย่างกล้าๆกลัวๆ
"แล้วพวกมึงก็เชื่อ! ไม่มีใครตามไปถ้าเมียกูเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ!!"โธ่เว้ยยย! ทำไมพวกมันโง่อ
