โซเฟียหันหน้ามาหาเขา แพรผมยาวสยายระบัดเบาๆไปกับสายลมไหว ก่อนจะกล่าวออกมาเบาๆด้วยอยากให้เขาเข้า
ใจความรู้สึกของเธอบ้าง
“ตอนนี้ฉันอาจจะรักคุณไม่ได้ก็จริง…แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่มีความหมายสำหรับหัวใจฉัน” โซเฟียเริ่ม
สับสน ทั้งที่พยายามวางท่าทีเข้มแข็งมาแต่แรกเริ่ม
“อยู่กับโจนาธานไปเถอะ…ถ้าเขาหมายถึงอนาคตของเธอและลูก” เดลพยายามเข้าใจ
“หากใจนาธานคืออนาคตของฉัน จำไว้ว่าคุณคือก็อดีตที่คอยหล่อเลี้ยงลมหายใจ…ให้ฉันมีแรงก้าวเดินต่อไปใน
อนาคตนั้น” เมื่อโซเฟียกล่าวจบ เขานิ่ง…เธอก็นิ่ง
“ฉันจะจดจำคุณตลอดไป…เดล” โซเฟียเอ่ยออกมาในวินาทีที่อ่อนไหวที่สุด เท้าน้อยๆขยับถอยหลังเหมือนจะก้าว
จากไป ไม่อาจซ่อนเสียงสะอื้นเอาไว้ได้อีกต่อไป
เดลรั้งร่างที่กำลังจะเดินหนีมากอดเอาไว้แน่น โซเฟียไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่กอดตอบ สองแขนจึงตกลู่อยู่ข้างลำตัวราวกับคนไร้ความรู้สึกต่อกัน
เดลรู้สึก
