“สำคัญค่ะ…บางทีฉันอาจจะลองอ้อนวอน เผื่อเขาจะเห็นใจ” หญิงสาวพยายามฉุดรั้งความหวังที่กำลังจะหรี่ดับ
“…….” เจ้าของร้านนิ่ง คิดในใจว่ามีหรือที่จะให้เงินค่าเช่าร้านทั้งปีซึ่งได้รับมาแล้วจากการทำสัญญาเช่าต้องหลุดลอย เพื่อมารับค่าเช่าที่น้อยกว่าจากหญิงสาวผู้น่าสงสารที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ได้โปรด…ฉันอยากรู้ว่าใครที่มาเช่าร้านตัดหน้า” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์คาดคั้น
“บอกไปเธอก็คงไม่รู้จัก เพราะเค้าติดต่อขอเช่าผ่านนายหน้าคนหนึ่ง…ชื่อจอร์จ” เจ้าของร้านตอบในที่สุด
เป็นเขาจริงๆ ถ้าจอร์จเป็นคนมาดำเนินการ
ก็จริงอย่างที่ซราบรีน่านึกสังหรณ์ใจเอาไว้แต่แรก อดไม่ได้ที่จะตำหนิคริสโตเฟอร์ว่าช่างใจร้าย ที่มาตัดช่องทางทำมาหากินของเธอ ทั้งที่เธอเองก็เคยเกริ่นว่าร้านเบเกอรี่คือความหวังเดียวของเธอกับแม่
“เขาใจร้ายที่สุด…” เธอรำพึงขึ้นมาลอยๆ ส่ายหน้าเบาๆให้กับคนใจร้าย พยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหล
เจ้าของร้านขม
