ในยุคสมัยหนึ่ง เมื่อคนขาวเข้ามาเหยียบแผ่นดินออสเตรเลียใหม่ๆ ชาวอะบอริจินจำนวนมาก ได้ถูกฆ่าสังหารอย่างเลือดเย็น
“รับไปสิ…เธอคงจะหิว” หญิงสาวยื่นขนมให้
เคล่าสองจิตสองใจ คล้ายจะยื่นมืออกไป ทว่าสุดท้ายก็ชักมือกลับ ทั้งที่แอบเลียริมฝีปากแห้งผาก แอบกลื้นน้ำลายฝืดๆลงลำคออย่างไร้เดียงสา แววตาให้ความสนใจกับขนมปังจากมือของซาบรีน่าที่ยื่นรอตรงหน้า
“ไม่ต้องกลัว” หญิงสาวปลอบ ขยับเข้าไปใกล้ ยื่นขนมปังที่ถืออยู่ในมือ พร้อมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรอีกครั้ง
เคล่ากระถดร่างน้อยๆหนีจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับลำต้นของยูคาลิปตัส
“เชื่อเถอะ…เธออาจจะเคยถูกคนขาวทำร้ายมากมาก แต่ไม่ใช่ฉันแน่ๆ…ฉันไม่ทำร้ายเธอ”
สิ้นคำพูดของหญิงสาว มือน้อยๆก็รีบรับขนมปังมากัดกินด้วยความโหยหิว ซาบรีน่าทำให้ในเด็กชายชาวอะบอริจินได้รู้ว่าไม่ใช่คนขาวทุกคนจะเกลียดชังเขา
“บ้านเธออยู่ไหน”
“……” เด็กชายชาวอะบอริจินไม่ตอบ แต่คลอนศีรษะเบาๆ
เค
