เดลรีบชะลอม้า บังคับให้มันสะบัดกลับ ม้าเบรกกึก ยกเท้าหน้าขึ้นแตะอากาศสองสามที จากนั้นก็สะบัดกลับเหมือนรู้ซึ้งถึงจิตใจของชายที่คร่อมขี่อยู่บนหลังว่าแท้จริงแล้วเขาไม่อยากจากไปไหนอีกแล้ว
“โซเฟีย”
เดลตะโกนเรียกชื่อของหล่อน ชั่วขณะสั้นๆที่ม้าพาร่างของเขากลับมาใกล้ เดลรีบกระโดดลงจากหลังม้า วิ่งกลับไปหาเธอ ก่อนจะโผเข้ากอดกันแนบแน่น ร่างทั้งสองโอบรัดกันสุดแรงอาวรณ์ถวิล แนบแน่นราวจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน โซเฟียโอบหลังไหล่ของเขาด้วยความรักและรู้สึกผิดที่ทอดทิ้งให้เดลต้องจ่อมจมอยู่ในห้วงทุกข์เพียงลำพังมาหลายปี
“นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม?”
เดลรำพึงขึ้นลอยๆมากกว่าต้องการถาม เหมือนแยกแยะความจริงและความฝันออกจากกันไม่ได้
“เป็นความจริงสิเดล จับต้องฉันสิ…นับจากนี้ ร่างกายและชีวิตนี้คือของเธอ”
เหมือนเป็นคำมั่นสัญญา โซเฟียคว้ามือของเดลขึ้นมาลูบไล้ ปะป่ายไปตามใบหน้า ที่พวงแก้มและหน้าผากของเธอ จากนั้น
