3 ซุ่มซ่าม
1565 คำ
“ของขวัญฉันขอแอบดูพี่ชายเธอหน่อยนะ”
เปรมเกาะแขนฉัน
“อย่าบอกนะว่าที่เลือกนั่งตรงนี้ เพราะอยากดูพี่ชายของฉัน”
ฉันถามพร้อมทั้งยิ้มหวานให้เปรมไปด้วย
“หึ หึแค่ดูแบบชื่นชมพี่ชายของเพื่อนนิดเดียวเอง ฉันขอดูหน่อยนะๆ”
เปรมขำเบาๆ พร้อมทำเสียงอ้อนฉันไปด้วย
“ได้อยู่แล้วละ”
ฉันบอกเปรมด้วยความเต็มใจ แล้วเปรมก็นั่งดูพี่เพทาย พร้อมกับหนุ่มๆ คณะวิศวะคนอื่นๆ ไปด้วย
“ของขวัญพี่คนนั้นก็หล่อ คนโน้นก็หล่อ ฮู้..หนุ่มๆคณะวิศวะนี่มีแต่หล่อๆ กันทั้งนั้นเลยของขวัญ“
เปรมชี้นิ้วไปที่พี่อีกหลายๆ คน ฉันหันไปมองนามนิ้วของเปรม ก็เห็นว่าพี่เขายืนอยู่ข้างๆ กับพี่เพทายแทบจะทั้งหมด ถ้าฉันเดาไม่ผิดก็หน้าจะเป็นเพื่อนของพี่เพทายหรือเปล่า
”ฉันว่าก็หล่อดีนะแต่ก็ยังสู้พี่เพทายไม่ได้อยู่ดี“
“ของขวัญเธอกำลังเข้าข้างพี่ชายตัวเอง ???”
“อืม..แน่นอน”
“ฮุ้ย..แรงมากจ้าาาา”
“ก็ฉันพูดจริงๆ นี่นา”
“หึ หึแต่ก็จริงพี่เพทายหล่อกว่าอีก”
เปรมยกมือขึ้นมาปิดปากขำๆ ฉันว่าจริตเราเข้ากันได้ดี ฉันชอบเปรมตรงที่เปรมดูเป็นธรรมชาติดี
“เฮ้ย..ไอ้น้องคนนั้นน่ะ มองอะไรอยู่วะออกมานี่ดิ“
อีกครั้งกับเสียงที่ดุดันของพี่เพทาย แต่คราวนี้เหมือนจะเรียกรุ่นน้องมา เพื่อที่จะลงโทษด้วยแน่ๆ ฉันคิดว่าอย่างงั้น แต่ฉันกับเปรมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เราสองคนนั่งคุยกันไป เพื่อทำความคุ้นเคยกันให้มากขึ้น
”มองอะไรทำไมไม่สนใจทำกิจกรรม“
เพทายถามรุ่นน้องที่เอาแต่นั่งมองไปที่หน้าคณะนิเทศ จนไม่ยอมสนใจฟัง ในสิ่งที่รุ่นพี่กำลังพาทำกิจกรรม
”คือผม..“
“พูดมาพี่ให้โอกาสพูด”
เพทายบอกรุ่นน้อง พร้อมทั้งกอดคอรุ่นน้องคนนั้นไปด้วย
“ผมมองนักศึกษาหญิงสองคนนั้นอยู่ครับ“
นักศึกษาปี 1 คนนั้นชี้นิ้วมาที่ของขวัญและเปรม ก่อนที่เพทายจะมองตามไปด้วย
“สองคนไหนวะ“
เพทายมองตามที่รุ่นน้องบอก ก่อนที่เขาจะเห็นว่าเด็กผู้หญิง ที่นั่งอยู่ที่หน้าคณะนิเทศคือของขวัญ น้องสาวที่อยู่ในความดูแลของเขานั่นเอง
”เลิกสนใจเรื่องไร้สาระ แล้วก็ไปตั้งใจทำกิจกรรมต่อ“
เพทายเสียงเข้มบอกรุ่นน้อง พร้อมทั้งสายตาดุจนรุ่นน้องต้องเกรงขาม
”ครับพี่ผมขอโทษครับ“
“กลับไปนั่งที่”
เพทายสั่งรุ่นน้องแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจ หันไปมองของขวัญอีกเลย เพทายและกลุ่มเพื่อนก็เริ่มทำกิจกรรมรับน้องต่อ
“ของขวัญเรากลับบ้านกันเถอะ”
เปรมชวนฉันกลับบ้าน เพราะหลังจากทำกิจกรรมเสร็จเราก็ไม่ได้มีเรียนต่อแล้ว
“เปรมกลับก่อนเลยก็ได้ พอดีฉันต้องรอพี่ชายก่อนน่ะ”
“อ้าวหรอของขวัญให้ฉันรอเป็นเพื่อนไหมละ”
“ไม่เป็นไรฉันอยู่คนเดียวได้”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ”
“อืม..”
ฉันพยักหน้าให้เปรม แล้วฉันก็ยิ้มหวานไปด้วย
“พรุ่งนี้เจอกันนะ..บ๊าย..”
เปรมโบกมือไปมาส่งให้ฉัน พร้อมทั้งยิ้มหวานให้ฉันด้วย
“บ๊าย..”
ฉันเองก็ยกมือโบกไปมาให้เปรมเหมือนกัน หลังจากที่เปรมกับไปแล้ว ฉันก็นั่งดูมือถือไปเรื่อยเปื่อย เพื่อรอพี่เพทายทำกิจกรรมเสร็จ พร้อมทั้งคิดไปด้วยว่าเมื่อไปพ่อของฉัน จะทำเรื่องซื้อรถให้ฉันเสร็จซักที ฉันจะได้ขับรถมาเอง แล้วก็ไม่ต้องมานั่งรอพี่เพทายอยู่แบบนี้ และที่สำคัญที่สุด ฉันจะได้ไม่ต้องเดินจากหน้ามหาลัยด้วย
“อะแฮม..”
ฉันนั่งดูมือถือไปนานแค่ไหนฉันก็ไม่ได้ดูเวลา ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงอะแฮมดังขึ้นมา ฉันเงยหน้าขึ้นมองฉันก็พบว่าเป็นพี่เพทาย เขายืนชี้นิ้วไปที่หน้ามหาลัย แล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไร คนหัวไวอย่างฉันก็รู้ได้ทันที ว่าพี่เพทายกำลังบอกให้ฉันเดินไปที่หน้ามหาลัย แล้วพี่เพทายก็เดินไปที่ลานจอดทันที ส่วนฉันก็พาตัวเองเดินไปที่หน้ามหาลัย ตามที่พี่เพทายบอกไว้นั่นแหละ ไม่รู้เขาจะทำแบบนี้เพื่ออะไรกันก็ไม่รู้
บรึน !!!
ฉันถือแก้วน้ำมายืนรอไม่นานมาก พี่เพทายก็ขับรถมาด้วยความเร็ว แล้วก็มาเบรคที่ด้านหน้าของฉัน ฉันรีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งบนรถทันที
“ห้ามให้น้ำหยดโดนเบาะรถเด็ดขาด”
เสียงเข้มบอกฉันทั้งที่ฉันยังนั่งไม่ได้ท่าเลยด้วยซ้ำ
“ค่ะ”
ฉันไม่รู้ว่าเขาจะต้องระเบียบ หรือว่าหวงแหนอะไรขนาดนั้น เอาจริงๆ รอให้ฉันนั่งสบายๆ ก่อนแล้วค่อยบอกฉันก็ได้มัง หลังจากที่ฉันตอบพี่เพทายก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว แล้วคิดจะเบรคก็เบรค คิดจะเหยียบก็เหยียบ แล้วฉันต้องประคองแก้วน้ำ พร้อมทั้งทรงตัวนั่งไปด้วย มันเป็นการนั่งรถแบบไม่มีความสุขเลยซักนิด ถ้าเลือกได้ฉันจะไม่ขอนั่งด้วยเลย แต่นี่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วไง ฉันนั่งพยุงตัวเองมาจนถึงประตูหน้าบ้าน ตอนนี้ฉันรับรู้ได้ถึงด้านในท้องของฉัน มันกำลังปั่นป่วนไปหมด ฉันรีบเปิดประตูรถลงมาทันที
“อุ๊บ..แหวะ !!!!”
ฉันอวกพุ่งแบบไม่ได้ตั้งตัว พร้อมทั้งมึนหัวไปหมด นี่คงเป็นอาการของคนเมารถหรือเปล่าฉันไม่แน่ใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันนั่งรถแล้วฉันมึนหัวได้ขนาดนี้
“เธอขยับออกไปอวกไกลๆ จากรถฉันของขวัญ”
เขาไม่คิดจะถามฉันว่าฉันเป็นอะไร แล้วเขายังจะห่วงกลัวว่ารถจะเลอะอีกหรอ โอ้..มายก้อด..
”ใจดำชะมัด“
ฉันมองตามพี่เพทาย ที่กำลังเดินเข้าไปในบ้านด้วยความสบายใจ หลังจากที่ฉันอวกเสร็จ ฉันก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วฉันก็เดินเข้าห้องของฉัน ด้วยอาการที่โรยลินจากที่ฉันอวกไปเมื่อซักครู่นั่นแหละ ฉันเข้ามาในห้องแล้วฉันก็จัดกานเปลี่ยนชุด ก่อนที่ฉันจะออกไปทำความสะอาดบ้าน อันที่จริงพี่เพทายเขาก็จ้างแม่บ้านนั่นแหละ แต่ฉันเห็นว่าบ้านมันยังมีฝุ่นอยู่ ฉันก็เลยอยากจะทำความสะอาดซักหน่อย อีกอย่างฉันไม่อยากนั่งกินนอนกินเฉยๆ ด้วยเพราะฉันมาอาศัยเขาอยู่ อะไรที่พอจะทำได้ฉันก็ทำๆ ไปนั่นแหละ ไม่อยากให้เขาไปเล่ากับพ่อของฉันได้ ว่าฉันมาอยู่ที่นี่แล้วไม่เคยช่วยทำอะไรเลย เอาแต่นั่งกินนอนกินสบายๆ
“ทำอะไร”
เพทายถามพร้อมทั้งขมวดคิ้วลง มองของขวัญที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ที่กลางห้องโถง
“ทำความสะอาดบ้านค่ะพี่เพทาย”
“เรามีแม่บ้านนะ”
“ค่ะ”
“ไปเรียกแม่บ้านที่รู้ทุกอย่างในบ้านหลังนี้มา ถ้าเธอคิดว่ามันสกปรกเธอต้องเรียกแม่บ้านเท่านั้น”
”ทะ ทำไมละคะหนูก็ทำได้นะคะ“
”ไม่ได้“
”หนูทำได้ค่ะพี่เพทาย“
”เธอรู้ไหมว่าถ้าเธอทำของในบ้านแตก เธอจะต้องจ่ายค่าเสียหายทั้งหมด ของในบ้านไม่ใช่ถูกๆ นะ ที่นี่จะให้แม่บ้านที่รู้เรื่องอุปกรณ์ของใช้ในบ้าน เข้ามาทำเท่านั้น“
พี่เพทายสั่งฉันเสียงดุ แล้วฉันก็ต้องหยุดอยู่ตรงนั้นในทันที เพราฉันกลัวว่าฉันจะไปโดนของ ตามที่พี่เพทายบอก ก่อนที่ปลายไม้กวาดจะไปชนเข้ากับแก้วโชว์ใบหรู ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์
พับ !!!
เพล้ง !!!!!
“นั่นไงฉันว่าแล้วไง”
เสียงดุดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่ดุกว่าเสียง ส่งมาเพื่อที่จะเอาเรื่องฉันแน่นอน
“ตายแล้วพี่เพทายหนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ”
“ฉันเพิ่งจะพูดยังไม่ทันได้จบเลย“
เขาบ่นให้ฉันพร้อมทั้งมองดูแก้วที่แตกอยู่บนพื้น
“หนูขอโทษค่ะ”
ฉันขอโทษพี่เพทายพร้อมทั้งสำนึกผิด
”ซุ่มซ่าม“
เสียงดุพูดสั้นๆ แต่คนที่ได้ยินบอกเลยว่าเจ็บจี๊ด..
”ฮึอ..หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะพี่เพทาย“
“เอาไม้กวาดของเธอไปเก็บ”
“เออ..ค่ะ..”
ฉันถือไม้กวาดแนบไปกับตัวเอง เพราะกลัวมันจะไปชนเข้ากับอะไรเข้าอีก แล้วฉันก็รีบเอาไปเก็บไว้ที่เดิม ก่อนที่ฉันจะกลับมาเก็บเศษแก้วที่แตก ฉันนั่งลงเก็บเศษแก้วอยู่เงียบๆ พร้อมทั้งนึกถึงราคาของแก้วใบนี้ ฉันรู้ว่ามันต้องแพงมาก แต่สำหรับฉันแล้วก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะจ่าย แต่ปัญหามันก็คือฉันจะไปหาซื้อจากที่ไหนมาคืนเขา เพราะดูๆ แล้วมันเหมือนเป็นแก้วลิขสิทธิ์ ที่ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน หน้าจะเป็นแก้วที่สั่งทำขึ้นมาหรือเปล่า อันนี้ฉันคิดเอาเองนะ
- ผู้เขียน
