Part หมวย
"มะ....แม่" ฉันเรียกคนตรงหน้าน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันจำไม่ผิดแน่ ๆ ฉันจำได้ดีเลยว่านี่คือแม่ของฉัน ว่าแต่ทำไมแม่ของฉันถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ
"ลูก ลูก ลูก มีลูก มีลูก" แกยังคงพร่ำเพ้อเรียกชื่อลูกอยู่แบบนั้น ใครกันช่างใจร้ายทำให้แม่ของฉันเป็นแบบนี้ได้
"ฮึกแม่....นี่หมวยเองนะ หมวยเอง แม่จำหมวยได้หรือเปล่า"
"ไม่!! ไม่ใช่!! อีหมวยมันไม่สวย คนนี้เป็นนางฟ้า อีหมวยไม่สวยงี้หรอก!" แกส่ายหัวรัว ๆ
"ฮึกแม่....นี่หมวยจริง ๆ นะแม่" ฉันพยายามบอกแม่ว่านี่คือฉัน แต่แม่ไม่เชื่อเลย "แม่...แม่ลองมองหน้าของหมวยดี ๆ สิ มองตาหมวย นี่หมวยเองนะแม่...หมวยเอง"
ฉันแค่ค่อย ๆ จับมือของแม่ที่มีแต่แผลเหวอะหวะขึ้นมาอย่างเบามือ ก่อนจะวางมือของแม่ทาบลงที่แก้มของฉัน
"หมวย...หมวย...ไม่ใช่!!" แกชักมือกลับไปอย่างแรง
"ฮึกแม่...."
"หมวย....อธิบายอะไรไปแกก็ไม่รู้เรื่องหรอก ดูสภาพของแกตอนนี้สิ เราโทรเรียกรถพยาบาลมารับแ
