ทันทีที่เพียงฝัน เอื้อนเอ่ยคำพูดที่เด็ดขาดประโยคนั้น มันก็เป็นจังหวะเดียวกับน้ำตาของเธอที่ร่วงเผาะลงมา มือบางลวงตารีบยกปาดเช็ดมันออกไวๆ ก่อนที่เธอจะหันไปยกมือไหว้ผู้ใหญ่ ที่เคยเอ็นดูเธอเสมอมา
"ฝันขอโทษแม่วีนะคะ ที่ต้องพูดตรงๆแบบนี้ แต่ถ้าจะให้ฝันต้องกลับไปที่เก่า คนที่เขาอยากให้ฝันกลับไป ก็ต้องให้ความมั่นใจฝันได้เช่นเดียวกัน"
เธอรู้ ว่าคำพูดของเธอ ถ้ามองในบางมุมมอง มันก็เป็นเรื่องที่ไม่มีใครควรจะยกมาเทียบเทียม หรือบังคับให้ต้องเลือกกันได้ง่ายๆ คุณย่าของเขาคือคนที่เป็นสายเลือด เป็นแม่ของบิดา ซึ่งแน่นอนว่า มีความสำคัญต่อเขาค่อนข้างมาก แต่ถ้าคนสำคัญของเขาอย่างคุณย่า ไม่ชอบหน้าเธอเสียแบบนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะปล่อยผ่านกันได้ง่ายๆ ยิ่งเธอมาได้รับรู้ว่าเมื่อก่อนท่านคิดกับเธอแบบไหน ความรู้สึกที่อยากเอาชนะใจ มันก็ยิ่งเปลี่ยนไป
"แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษฝัน ที่ไม่สามารถดูแลฝันให้ดีพอได้ แต่แม
