ดวงตาของผู้เป็นย่า จับจ้องไปที่ร่างของหลานชายอันเป็นที่รัก ที่กอดผู้หญิงคนนั้นแม้ว่าแขนของเขาจะยังเจ็บอยู่ก็ตาม ยิ่งพอนึกขึ้นมาได้ว่า แม้น้ำตาของท่าน ก็ไม่สามารถ เรียกร้องความสนใจจากผู้เป็นหลาน ได้มากเท่ากับผู้หญิงคนนั้น มันยิ่งทำให้อารมณ์เกรี้ยวกราด ผุดประกายมากกว่าเดิม
"ย่าเลี้ยงดูแกมาอย่างดี แต่แกมาทำแบบนี้กับย่าน่ะเหรอคีรี แกมันเนรคุณ เลี้ยงไม่เชื่อง ฉันให้การศึกษา ให้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่แกมัน.. มัน.."
"พอเถอะค่ะ.. ปล่อยฝันนะคะ"
เพียงฝันรีบร้องขึ้นมา เธอทำท่าจะแกะแขนแข็งแรงที่กอดรัดรอบเอวอยู่ในตอนนี้ออกห่าง ไม่อยากได้ยินคำพูดที่แสนจะร้ายกาจพวกนั้น แต่ทว่า แม้เจ้าของวงแขนจะเจ็บ แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะปล่อยแบบที่เธอต้องการ
"ย่าผิดหวังมากที่มีหลานอย่างแก ฉันผิดหวังที่ให้ความรักกับแกมากกว่าคนไหนๆ แต่แกกลับตอบแทนฉันได้อย่างร้ายกาจ"
"ปล่อยฝันเถอะค่ะ เรื่องของครอบครัวของพวกคุณ พวกคุณไปค
