ไม่มีคำพูดใด หลุดลอดออกไปจากปากของผู้รับฟัง เธอยกชามข้าวต้มพร้อมกับขยับห่าง ในขณะที่ผู้พูด ได้แต่ลอบมองตาม
เกือบค่ำของวันนั้น แม่วีถึงกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ในมือทั้งสองข้างของท่านถือของพะรุงพะรัง และไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไรออกมาทั้งนั้น ท่านก็เอ่ยชื่อเธอออกมา
"ฝัน มาหาแม่มา.."
"...นี่เลย แม่ซื้อของมาฝาก เจ้านี้อร่อยเหมือนเดิมนะ จำได้ไหม แม่เคยซื้อไปให้ฝันทานแล้ว"
ขนมหลากสีที่เป็นขนมไทย ถูกนำออกมาวางเรียงราย แม่วียังจำได้เสมอ ว่าเธอชอบทานอะไร และสิ่งนั้นทำให้เธอยิ้มได้ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ว่า หิวมาก แล้วจะได้กินของถูกใจ แต่เป็นเพราะปลาบปลื้มใจ ที่ท่านยังจำอะไรๆเกี่ยวกับเธอได้เหมือนเดิม
"ขอบคุณนะคะแม่วี ที่ยังจำได้ว่าฝันชอบอะไร"
"ก็แม่มีลูกสะใภ้คนเดียวไหมล่ะ แม่มีลูกชายคนเดียว ลูกชายคนเดียวเนี่ย แม่ก็รักมาก แล้วพอลูกชายที่แม่รักบอกว่ารักใคร แม่ก็เลยรักตามเท่านั้นเอง"
คำพู
