เพียงฝันกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาจากตรงนั้น ด้วยสภาพน้ำตาที่นองหน้า บ่อยครั้ง ที่เสียงสะอื้นมันหลุดลอดออกมา รอยสัมผัสที่เขาทิ้งไว้ มันยังหลงเหลือความเจ็บช้ำไม่ได้จืดจางแต่อย่างใด หยาดน้ำตาที่เกราะคุม ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขณะที่เธอกำลังก้าวขาออกไปเบื้องหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย มือของใครบางคนก็ฉุดที่ต้นแขนของเธอเอาไว้
ดวงตาสวยแกมเศร้า ตวัดมองที่คนๆนั้นในทันที ก่อนที่อาการตกใจที่เผลอแทรกเข้ามามันจะจางหาย เมื่อเห็นว่า คนที่เดินมาคว้าแขนเธอไว้ ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่เธอควรนึกกลัวแต่อย่างใด แต่คำพูดของคนที่เธอไม่ได้สนิทสนมกลมกลืนของคนๆนั้น ก็สร้างความแปลกใจให้เธออยู่ดี
"หยีจะไปส่งบ้านเอง"
"ไม่ต้องมาแสร้งทำดีกับฉัน เกลียดฉันก็ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาระรานกัน"
ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นกวาดมองเรือนร่างของเธอในระดับที่ต่ำกว่าใบหน้า เธอเบิกตากว้างด้วยอาการของคนที่ตกใจ ซึ่งสาเหตุมันก็น่าจ
